IUP the year after

IUP the year after!!

Nouja eerlijk gezegd is het nog geen jaar geleden dat ik terug kwam, maar het is al wel een jaar geleden dat ik erheen ging. Op 23 Augustus 2010 (heel) erg vroeg in de morgen stapte ik in de auto richting vliegveld Düsseldorf in Duitsland. Het was een spannende dag, ik wist niet wat ik ervan moest verwachten. Ik had er zin in, maar ik was eigenlijk ook best bang. Zal het wel wat gaan worden, zal ik wel nieuwe mensen leren kennen, zal ik het wel aankunnen, zal ik niet vreselijk veel heimwee krijgen, zal ik het misschien helemaal verschrikkelijk vinden? Al deze vragen spookten door mijn hoofd. Sommigen harder dan anderen, sommigen hielden ook langer aan dan anderen.

De reden dat ik dit schrijf is omdat laatst weer werd aangesproken door iemand die ook naar IUP gaat. Een maand geleden begon voor velen weer een nieuw Amerika avontuur, een nieuw IUP avontuur. Maar niet meer voor mij, voor mij is de koek op, voor mij zit het er niet meer in. Ik heb mijn share of IUP al lang op en dat vind ik jammer. Het was geweldig, het was zo vanzelfsprekend allemaal, mijn uurtjes studeren die altijd werden beloont met de hoogste cijfers, mijn avonden in de gym waar ik altijd heen kon rennen vanaf Wallwork omdat het zo heerlijk dichtbij lag, mijn tijden met Myrthe waarin we geweldig konden lachen en leuke ervaringen konden delen maar ook serieus konden praten over Amerika en andere zaken, zelfs mijn maaltijden in Fosters, die weliswaar niet te eten waren maar wel zo vreselijk gezellig dat ik zelfs die mis. Je kunt het geloven of niet maar soms verlang ik nog weer terug naar een wandeling langs Delaney en Putt tegen die heuvel op om halverwege Putt al wel de heerlijkste geuren te ruiken die op een of andere manier van het lang niet zo goede eten afkomstig waren. Om naar binnen te lopen en het oudere vrouwtje met bril en Roethlisberger Steelers shirt mijn I-card te geven. Na een swipe was alles ok en kon ik mijn weg naar binnen vervolgen (Dat was zo heerlijk makkelijk, geen goede met geld of wat dan ook, het was allemaal al betaald), eenmaal binnen zou ik langs de drankautomaten lopen voor een glas sinaasappelsap en daarna door het verbindingsstuk naar het substation gaan voor een Italian sub. Het maakte bijna niet uit wie er achter die balie stond, ze kenden me allemaal. Ik ging altijd broodjes halen tijdens de lunch. Voor mij geen pizza of patat om 1.15 uur maar gewoon een belegd broodje waarbij de Italian toch wel mijn favoriet was. Daarna zouden we 3 tafels aan elkaar trekken en met 10 tot 15 man eindeloos kletsen over onze verschillende culturen en natuurlijk over IUP en Amerika op zich. Aan het eind van de lunch (die zeker een uur zou duren) zouden we met zijn allen weer richting Wallwork lopen.

Nadat ik na een weekje gewend was op IUP zat ik zo snel in een ritme van de ene geweldige ervaring in de andere dat het jaar voorbij is gevlogen. Ik weet dat ik voornamelijk in het tweede semester een aantal keer heb gedacht dat het wel genoeg was, dat ik toen wel weer zin had om naar huis te gaan en dat had ik ook, maar nu ik weer thuis ben krijg ik soms van die flashbacks, van die momenten dat ik me ineens weer zit te bedenken hoe gaaf het daar allemaal was. Dat soort momenten worden vooral opgeroepen door bijvoorbeeld iemand die er naar vraagt omdat hij het zelf ook mee gaat maken, of door iemand die het zelf ook heeft meegemaakt. Ik was laatst ook bij Stef zijn verjaardag. De andere Nederlandse jongen met wie ik een semester IUP ervaringen gehad heb. Het was vreemd om hem te ontmoeten in een klein plaatsje in Zuid-Nederland en niet in een klein plaatsje in west-Pennsylvania maar we hebben wel goede herinneringen opgehaald. En dat was leuk. Ik was de eerste persoon uit Amerika die hij weer ontmoette na de tijd. Ik had zelf al wel weer een aantal mensen gezien (1 dan weer wat vaker dan anderen;)) maar het was ook goed om hem weer te zien. Om ervaringen met hem te delen.

Nu kreeg ik laatst weer zo’n moment. We hadden weer een afscheidsfeest met de groep. Nu was het echter zonder Amerikaanse vlag en nu was ik niet degene die na een hele tijd met een blinddoek voor uit een auto werd gehaald. Dit maal was het Irene, Ireentje Schuitemaker die naar Aruba is vertrokken. Daar hebben we even een swingende Cariben party voor geregeld. Ik moest toen weer zo veel denken aan mijn IUP tijd, vooral ook toen ik een paar dagen later haar eerste reisverslag las. Ik moest terug denken aan mijn eerste reisverslag en daardoor weer aan al mijn herinneringen die ik ook via mijn reisverslag heb gedeeld.

Terug zijn in Nederland is ook wel erg leuk, ik heb een geweldige vakantie gehad en ik heb zin in mijn studie. Ook is Amerika nog lang niet een afgesloten stuk uit mijn leven, ik denk ook eigenlijk niet dat dat ooit gaat gebeuren. Ik kreeg een tijdje terug een uitnodiging voor een receptie ter ere van de Fulbright studenten uit Amerika die naar Nederland zijn gekomen. Ik (en alle andere Fulbrighters) waren uitgenodigd in de Residentie van de Amerikaanse Ambassadeur in Nederland. Dat is natuurlijk een hele eer en een bijzondere kans en daarom stond ik dus ook woensdag 21 september netjes gekleed samen met Myrthe op de Tobias Asserlaan om even gecontroleerd te worden waarna we binnen werden ontvangen met hapjes en drankjes en ik gezellig met andere Fulbrighters uit Amerika en Nederland en natuurlijk het personeel van de Ambassade en de mensen van het Fulbright center kon praten. We werden ook nog toegesproken door de Chargé d’Affaires ad interim (degene die de leiding heeft als de ambassadrice er zelf niet is). Hij vertelde over senator Fulbright die het programma heeft ontworpen en waarom dit programma bestaat. Senator Fulbright wanted to bring a little more knowledge, a little more reason, and a little more compassion into world affairs and thereby increase the chance that nations will learn at last to live in peace and friendship. Best een heftige taak die je opgelegd krijgt, maar gelukkig was ik niet alleen. Er waren anderen die hetzelfde hadden gedaan en er zijn mij al velen voorgegaan (niet dat dat de druk wat minder maakt, 43 Nobelprijs winnaars en 78 Pulitzerprijs winnaars :P of wij dat even voort willen zetten;)). Daarna was er nog een toespraak van de voorzitter van de Fulbright Alumni Association en de taak die we daarvan kregen was wat makkelijker, wordt lid en dat heb ik maar gelijk even gedaan. Lijkt me hartstikke leuk en ik vind het ook apart dat niet iedereen lid wilde worden, maargoed lid worden had wel een extra voordeel: een Thanksgiving diner in November (gezellig :D!). Na de toespraken nog even weer wat gekletst en naar de WC geweest wat ook wel een beste ervaring was. Ik bedoel niet veel mensen hebben een schilderijtje van de national gallery of art boven hun toiletpot hangen;). Maargoed, ook aan dit soort avonden komt een eind en niet veel later zat ik weer gewoon in de trein. Terug naar het drukke studentenleven. Is ook leuk, maar dan op een andere manier.

Nu een jaar later ben ik me weer aan het begin van mijn studie. Ik ga nu niet een jaar in Amerika studeren, ik ga nu beginnen met mijn studie in Groningen. Nu als toen heb ik vragen in mijn hoofd waarvan sommigen weer wat belangrijker zijn dan anderen: zal ik me er wel thuis voelen, is mijn studie wel de goede keuze, zal ik wel genoeg tijd hebben om alle dingen te doen die ik wil doen, zal ik ook nu weer leuke mensen leren kennen met wie ik een supertijd ga beleven. IUP heeft de lat erg hoog gelegd qua ervaringen en herinneringen, maar als IUP me een ding geleerd heeft: het gaat misschien niet zoals je denkt of wil, maar het komt wel goed en waarschijnlijk zelfs beter dan je in eerste instantie dacht ;).

Het heeft een tijdje geduurd, maar hier weer een reisverslagje van mij.

Het zal niet elke week meer zijn maar ik schrijf zo nu en dan nog wel wat;)

Groeten!