I´m coming home! Bijna dan;)

I`m coming home,

I´m coming home, tell the world I´m coming home… Populair nummer van Diddy met Skylar Grey. Je wilt niet weten hoe ik me voelde toen ik dat nummer laatst op de radio hoorde. Ik besef het zojuist, I AM going home. Na 2 semesters, 9 maanden, 38 weken. Het lijkt lang en soms was het dat ook, maar over het algemeen is het super snel gegaan.

Nu zo´n 2 jaar geleden kregen we een brief mee van Reggesteyn met daarop het Fulbright campus scholarship program. Ik had er nooit aan gedacht om in het buitenland te gaan studeren direct na mijn middelbare school, maar op 1 of andere manier hoorde ik mezelf ineens zeggen: hé, dat wil ik misschien ook proberen. We gingen naar de eerste informatie avond en het zat gelijk al niet mee. Aangezien we niet erg bekend zijn in Amsterdam hadden we de reistijd iets onderschat en kwamen we te laat aan. We hadden een groot deel gemist, maar er was nog wel een paneldiscussie van enkele alumni, 1 daarvan had op de Indiana University of Pennsylvania gezeten maar alle drie waren ze super enthousiast. Ik ging erover nadenken, ik had zomervakantie dus ik nam de tijd. Ik wist dat het veel werk ging worden, maar ik wist dat het bovendien een jaar lang weg zou zijn. Weg van al het vertrouwde, weg van mijn vrienden en familie, weg van mijn woonplaats, weg van het continent wat ik nog nooit verlaten had. Ik twijfelde erg, zou ik het wel kunnen, zou ik het wel moeten doen? Toen kwam mijn moeder echter met de zin: als je het niet probeert ga je daar je leven lang spijt van krijgen jus, daar ken ik jou goed genoeg voor. En ze had gelijk, ik wist dat ik het sowieso super zou gaan vinden, maar gewoon een beetje bang was. Toen heb ik besloten het wel te doen en verbaasde vriend en tennisleraar (tsja, ik weet niet wat mijn vijanden ervan vonden, maar Eddy had het in elk geval niet verwacht;))

Ik melde me aan in de vroege periode en toen begon het allemaal. Brieven schrijven en motivaties, cijferlijsten en aanbevelingen opsturen. Ik kreeg een mailtje terug: JE BENT GESELECTEERD… dat was wel gaaf, maar ik was er nog niet. Ik moest nog een gesprek voeren in Amsterdam, in het Engels, met 2 mensen die er erg goed in waren om je compleet te verassen met hun vragen. Ik heb het nog nooit zo warm gehad, maar dat kwam ook omdat de airco op die zolderruimte in Amsterdam het niet deed en je als sollicitant op een EXTREEM harde stoel werd gezet. Allemaal om je te testen natuurlijk en ook al deed ik het niet perfect, ik deed het goed genoeg want er volgde al snel nog een mailtje: JE BENT AANGENOMEN en toen was ik een van de 11 die op dat moment via Fulbright ingeschreven stonden voor een jaar studie in Amerika. Ook toen was ik er nog niet, er moesten nog testen gemaakt worden. TOEFL, SAT en SAT SUBJECT. In principe geen probleem, ik heb wel vaker testen gemaakt maar de 2e was wel heel erg. Bijna 7 uur lang heb ik er gezeten, om 8 uur moest ik er zijn en om half 3 gingen we weer weg. Honderden keren hetzelfde verhaal aangehoord van een soort drilsergeant moeder-overste combinatie. Maar ook daar kwam ik doorheen. Uiteindelijk moest ik toch echt gaan kiezen wat voor Universiteit ik wilde, ik twijfelde weer. IUP had nog niet gereageerd maar daar zag ik toch het meeste in en uiteindelijk kwam hij dan toch. Ik heb me bij IUP aangemeld, een kamer uitgezocht waar op dat moment al ene Oscar in zat en toen kon ik vakantie gaan vieren.

De vakantie was leuk, hard gewerkt, leuke reis gehad met vrienden, rijbewijs gehaald en erg genoten van de vrije tijd. Maar ook de vakantie ging voorbij. En toen was het ineens nog maar een week. 1 week en dan zou ik vertrekken. Het werd wel erg spannend, ik wist niet wat ik nu moest denken. Ik had er zin in, maar ik zag er ook tegenop. Eerst nog even een feestje organiseren voor mijn vrienden en familie, maar dat pikten ze natuurlijk niet en zelf gooiden ze er een veel groter feest overheen (nogmaals bedankt allemaal, het was echt supergaaf). Een laatste keer naar Lucky en toen was het ineens morgen dat ik weg zou gaan.

De reis was lang en met tegenslagen, ik kwam aan en wilde gelijk terug. Maar het duurde niet lang voor ik hier op mijn plek was. Ik werd vriendelijk onthaald en had het snel naar mijn zin. De mensen waren vriendelijk, Oscar bleek een gave gozer, mijn kamer bleek supernetjes, de studie bleek niet te zwaar en in dat eerste semester was het weer GEWELDIG!!! Voor mij raakte de tijd ineens in een stroomversnelling, de leuke dingen vlogen voorbij en minder leuke dingen kregen geeneens tijd en/of ruimte om duidelijk te maken dat ze er ook waren.

Halverwege mijn eerste semester schreef ik een paper waar ik behoorlijk wat goede reacties op heb gekregen. Daar wil ik nu even op terugkomen, want ik zit nu aan het einde van het tweede semester en ik heb weldegelijk een enorme ruimte gevuld met mijn ervaringen hier. Ik heb vrienden gemaakt, leren voor mezelf te zorgen, leren te leven in een ander soort samenleving met andere mensen in een ander land. Een aantal dingen zijn echt super geweest, ik heb geweldige ervaringen gehad met andere studenten hier en ik heb geweldige dingen gezien in dit prachtige land. Een aantal dingen waren ook minder, ik ben ziek geweest en soms heb ik me alleen gevoeld. Maar de goede dingen overheersen zeker en daar wil dan ook de nadruk op leggen. Ik had nooit gedacht dat ik zulke goede vrienden zou maken en mensen zo zou kunnen gaan missen, maar dat is wel wat er gebeurt is. Na dit semester duurt het dan ook maar een paar dagen voordat ik de eerste alweer op ga zoeken. We hebben met Martin afgesproken hem in Duitsland met een bezoekje te vereren als ik terug ben. Tevens komt Grace deze maand ook al naar Nederland en ga ik waarschijnlijk ook Elise deze zomer nog wel weer zien.

Aan het einde van het eerste semester ging ik terug, terug voor een vakantie met de familie, terug om mijn vrienden weer eens te zien. Dat was wel een geweldige zet, net toen ik er hier een beetje genoeg van begon te krijgen, net toen ik zoiets als heimwee begon te voelen was daar die vlucht naar huis. Sneeuwstormen, turbulentie en een man die niet goed werd en het vliegtuig een uur vertraagde konden mij niet tegenhouden. 9 uur later stond ik weer oog in oog met mijn familie, 9 uur later zat ik weer oog in oog met mijn kleine hondje (al duurde het niet lang voordat dat tong in oog werd:P hij was blij me te zien;)). Ik heb een geweldige vakantie gehad maar ook die vloog voorbij en toen ging ik weer terug. Nu ging ik terug en niet heen, ik ging terug naar iets vertrouwds. Ik ging niet alleen maar samen met Myrthe en Famke en ik kwam aan op een plek die voelde als mijn tweede huis. Het tweede semester ging nog sneller dan het eerste. Hoe dat kan? Ik zou het niet weten, maar ook van het tweede semester heb ik genoten. Een geweldige vakantie met mijn ouders heeft er zeker aan meegewerkt, die was wel zo ongekend gaaf. Maar de rest van het semester was natuurlijk ook leuk.

Voor degenen die er bang voor waren, Justin komt niet terug als de Justin die vertrokken is. Zeker, een deel van die Justin komt wel gewoon terug, maar dit deel wordt aangevuld met een stuk Justin uit Amerika. Een stukje Justin waarin de ervaringen van dit jaar zichtbaar zijn geworden. Dan was er nog die reactie van ene Myrthe op mijn verslag van toen: ik hoop dat je ook wat van mij meeneemt naar huis. Toen nog niet wetend van het feit dat we een paar weken geleden een half jaar verkering zouden hebben. Dus van haar neem ik zeker nog wel wat mee. We hebben het super gezellig gehad met zijn tweeën en ik denk het zonder haar wel een hele andere ervaring was geweest hier.

Dan was er nog het gedeelte studie: iedereen die mijn blogs gevolgd heeft zal wel gemerkt hebben dat ik het daar niet al te moeilijk mee had. Ik moet zeggen dat dat inderdaad meegevallen is (al heb ik echt wel gestudeerd hoor, voor mijn vrienden die zeggen dat het hier NIKS voorstelt, dat is niet waar:P het stelt misschien weinig voor maar niet niks;)). Ik heb goeie cijfers gehaald en ook al waren sommige dingen makkelijk, ik heb toch dingen geleerd. Het belangrijkste is natuurlijk de taal, een van de redenen waarom ik hierheen ging. Het was wel gek moet ik zeggen, het punt dat je op een gegeven moment in het Engels denkt en zelfs droomt (sta je daar in je droom een beetje Engels te lullen:P heel vreemd;)). Wel heel leuk is het als sommige mensen dan ook niet meer kunnen horen dat Engels niet je moedertaal is, al heb ik wel gewoon een Nederlands accent gehouden en praat ik niet zoals een echte redneck Amerikaan (misschien maar goed ook).

Ongeveer 260 dagen geleden stapte ik in het vliegtuig, de derde keer in mijn leven dat ik ging vliegen, de eerste 2 keer een paar maand daarvoor. Dit schooljaar ben ik echter vaker met het vliegtuig gegaan dan met wat voor openbaar vervoer dan ook. Dit jaar heb ik ook vaker stof gezogen, af gewassen en de was gedaan dan welk jaar dan ook, maar ook dat zit er natuurlijk in als je op jezelf gaat wonen. Dit jaar heb nieuwe wereldsteden gezien: New York, Washington, Miami, Philadelphia, Toronto, Pittsburgh allemaal steden die iedereen wel eens gezien heeft, op tv dan. Als je er echt loopt is het nog 10 keer gaver. Het is onvoorstelbaar hoe sommige van deze plaatsen zijn opgezet en hoe het leven gaat in deze steden. Sommigen slapen nooit, anderen zijn de sunshine steden van de wereld, maar stuk voor stuk zijn ze de moeite van een bezoekje waard. Ik heb nog veel meer schitterende dingen gezien: van de hagelwitte stranden van de Bahama’s tot en met de duizelingwekkende watervallen van Niagara. Het was allemaal onvergetelijk en ik kan het je allemaal aanraden.

Ook al zat ik aan de andere kant van de wereld ik heb wel altijd contact gehouden met thuis. Ik heb elke zondag met mijn familie geskyped en een aantal keer via de mail, via msn en via skype met mijn vrienden gesproken. Dat is wel een supervoordeel van deze tijd: je hebt het gevoel dat je gewoon in je eigen woonkamer zit binnen enkele seconden. Je hoeft niet drie kwartier lang bij een muntjestelefoon te wachten om vervolgens 5 minuten te kunnen bellen voor 75 euro. Het is super en daardoor kun je de nadelen van het weg zijn ernstig verkleinen en nog meer genieten van de voordelen.

Kortom het is een superjaar geweest en ik ben van plan het op een super manier af te sluiten. Mijn broertje arriveerde donderdag om mij hier op te pikken en dan laat ik Indiana voor een lange tijd achter me. Ik zeg niet voorgoed, want misschien kom ik hier nog wel eens terug. Vorig semester was er ook een meisje dat het niet zo lang kon missen en een korte vakantie had genomen om het weer even op te zoeken. Het heeft in elk geval mijn horizon verbreed en mij meer wereldburger gemaakt. Ik heb nu ineens vrienden over de hele wereld (letterlijk op elk continent behalve Antarctica ken ik nu mensen). Nu eerst nog een korte vakantie en dan kom ik eindelijk thuis.

Als je dit leest omdat je bij het Fulbright zit, net als ik een jaar geleden, en blogs leest als voorbereiding op jouw eigen Amerika avontuur omdat je er niet helemaal zeker van bent. Neem van mij aan: het is de moeite waard, het is echt de moeite waard.

Als je dit leest omdat je een bekende bent van mij/mijn familie/mijn vrienden/mijn vriendin (volgens mij heb ik nu alle directe en indirecte relaties wel gehad), ik kom bijna weer terug en ik zal je graag live vertellen over mijn belevenissen hier.

Als je dit leest omdat je niks beters te doen hebt, dankjewel voor je interesse en misschien moet je zoiets als dit ook eens proberen;).

Maar voor iedereen, voor de laatste keer dit reisverslag:

de hartelijke groeten vanuit Indiana PA. Straks nog een paar keer vanuit een van de grote steden.