De reis

OK, ik heb nog een paar verslagen nodig voor de complete introductie dus jullie gaan een beetje achter de feiten aanlopen. Maar die komen gewoon allemaal in lineaire volgorde. Heb geduld. We beginnen bij waar we zijn gebleven. Zaterdag 21 Augustus. Na een ietwat zware ochtend en een gezellige middag gaan we ´s avonds nog een keer met zn allen naar uitgaansgelegenheid lucky in Rijssen. Hier krijg ik nog 1 laatste maar zeker niet leaste cadeau. Een boxer compleet als Amerikaanse vlag. Zoiets als, kijk Amerika ik heb schijt aan jullie, maargoed. Goed verbergen dus en niet in je ondergoed rond gaan lopen:D.

Ook de zondag gaat voorbij en daar sta je dan, op het vliegveld in Düsseldorf, na mijn eerste contact met de Amerikaanse cultuur, een kleine koffie waar meer vocht in zit dan een gemiddeld midden Afrikaans land in een heel jaar mag ontvangen, moet ik toch echt door security, alleen, ik neem afscheid van m'n vader, moeder, broer en natuurlijk onze kleine hond. Die niet precies weet wat er allemaal gebeurt, maar het zeker interessant vind. Ik ga door het poortje en hoef tot ieders verbazing en teleurstelling niet eens al mijn kleding uit te doen om te worden doorzocht door een grote gespierde man die je iets te lang en iets te verleidelijk aan kijk terwijl hij met een zachte stem zegt, ga daar maar even staan jongeman, knipoog. Jammer heh Alain;) hij zag het al voor zich. Maargoed, daar ga ik dan, op naar mijn vliegtuig. Ik zit op stoel 35E, gelukkig bij het gangpad, want de stoelen zijn niet supergroot en er komen een aantal mensen het vliegtuig binnen waarvan ik het gevoel heb dat ze de weg naar de McDonalds wel weten te vinden (en dan heb ik niet over die in hun eigen stad maar ELKE MCDONALDS OVER DE HELE WERELD). Maar gelukkig, mijn buren zijn twee normal sized Duitsers dus ik heb niks te klagen. Als we eenmaal in de lucht zitten zie ik dat we allang over Nederland heen zijn en ineens scherp afbuigen richting het Noorden, hmm das raar, want mijn tussenlanding is in Atlanta wat ergens in het zuiden van de VS ligt. Maargoed, schijnbaar weet de piloot een kortere weg, ik kwam er alleen later achter dat deze niet bestraat was en ik voelde me na de landing dan ook als een milkshake in de handen van een parkinson patiënt die net een nummer van party animals aan het draaien is. Maargoed alles gaat over en niet lang daarna sta ik in de rij voor de Douane. Ken je dat spelletje roller coaster tycoon? Waar je als je een hele goeie attractie maakt met een enorme wachtrij de poppetjes toch de complete wachtrij aflopen en niet onder de hekken doorgaan. Ik was dus zo’n poppetje, maar als ik je een advies mag geven. Kom je ook naar Amerika, WEES ZO’N POPPETJE. Loop de hele rij, loop hem 2x als ze het van je vragen want met die lui valt niet te spotten. Ze hebben macht en die zullen ze gebruiken ook. Sommigen zijn aardig (ik had een lijpe neger, die me op het laatst nog op een getto manier adviseerde om hard te studeren) maar er zijn er ook die het gewoon leuk vinden om toeristen af te beulen, te laten zoeken naar documenten die niet bestaan. Te laten vertellen wat ze hebben gedaan sinds de 3e dag van hun 14e levensjaar en vervolgens nog niet te beroerd zijn om je nog eens 2 uur te laten wachten. DUS WEES AARDIG, GLIMLACH, NIET TE OVERDREVEN MAAR DOE HET!! Goed, dan ben je dus officieel in de United States. En Amerikanen zijn grappig, zoals het oude vrouwtje die me vroeg of ik m’n vriendin had meegesmokkeld toen ze het gewicht van mijn koffer voelde en de XXXL-size mevrouw die wilde weten op wat voor boerderij ik was geweest (dat soort zaken moet je invullen op een papiertje dat je in het vliegtuig krijgt). Maargoed, het was geen probleem en ze spoot m’n schoenen af met een of ander goedje en I was good to go. Ik had nog ruim de tijd om naar mijn gate te lopen maar ik had niks beters te doen dus ik besloot meteen te gaan. Goeie beslissing, want ineens vraag je je af waarom Amerikanen zo dik zijn, het is namelijk letterlijk meer dan 2 KILOMETER NAAR DE LAATSTE GATE en je raad het al, die moest ik hebben. Tuurlijk -.-. Ik kwam er dan ook pas bij de een na laatste gate achter dat je ook een soort van treintje had kunnen nemen, maar dat maakt niet uit, na zo lang stil te hebben gezeten in het vliegtuig is het goed ff te wandelen.

De vlucht naar Pittsburgh ging soepel en snel en voordat ik het wist stond ik met mijn koffers bij de andere internationals die ook naar IUP (deze ga je vaak zien, Indiana University of Pennsylvania) gaan. Goed hier moeten we dus nog ongeveer een eeuw of 2 wachten op de rest en als ze ook mijn stoffelijk overschot in de bus hebben geveegd kunnen we eindelijk vertrekken. De bus was ook weer inspirerend (als ik alles tot in de details moest vertellen zit ik alweer in het vliegtuig terug voordat ik klaar ben, maar ik probeer het zo goed mogelijk). Het zat namelijk zo, de bus was precies zoals die touringcars in Europa, behalve dat deze een jaartje of 20 oud was en dus een rot uiterlijk en het meest walgelijke interieur had dat je maar kon bedenken. Ook klonk hij als een wasmachine vol kiezelstenen en het zou me niks verbazen als de motor dat ook werkelijk was. Als je om je heen kijkt zie je werkelijk waar alleen Amerikaanse auto’s. Plymouth, Saturn, Chevrolet. Niet de lijpe musclecars van Need for Speed, maar ranzige oversized rammelbakken met een top van 120 en een CO2 uitstoot van waarschijnlijk meer dan de gemiddelde IJslandse vulkaan.

Maarja, dat is ook vrij snel achter de rug en uiteindelijk kom ik op de universiteit aan, ik had 40 uur achter elkaar niet geslapen en was in staat om de eerste de beste die me in de weg stond neer te slaan, maargoed vriendelijk als ik ben heb ik me netjes gedragen. Zelfs toen ik te horen kreeg dat er iets fout was gegaan met mijn bedlinnen en ik waarschijnlijk de nacht door moest brengen onder een bergje kleding, want normaal is het hier warm in de zomer, NU NIET!! Ik heb dus behoorlijk de pest in en gaan chagrijnig naar m’n kamer. Waar ik me een beetje begin te settelen en erachter kom dat ik mijn omvormerstekker niet kan gebruiken omdat iemand te grote plastic uitsteeksels aan de binnenkant heeft gemaakt zodat mijn stekkers niet passen!!! Maar als er ineens op de deur geklopt wordt en een enorme kartonnen doos met mijn bedlinnen wordt afgeleverd gaat toch ineens de zon weer schijnen. Vervolgens komt mijn roommate binnen. Een 21 jaar oude Zweed die al 2 jaar Studie in Amerika erop heeft zitten. Een aardige kerel die me gelijk wat extra spullen aanbied die hij zojuist bij de Wallmart heeft gehaald (ga je ook vaak horen, een enorme winkel maar daarover vertel ik nog wel een keer meer;)). Maargoed, we zijn allebei moe en nadat ik nog wat gelezen heb duik ik m’n bedje in.
Rust