Orientatiedag 1

Dinsdagochtend 8 op de klok en het uiterst irritante geluid van een ringelende en trillende telefoon op de vensterbank naast m´n bed. Waar ben ik en wat de ... doe ik hier. Owja das waar ook, langzaam begint weer alles te dagen. Terwijl ik langzaam overeind kom om eens rustig mijn kamer en omgeving te bekijken hoor ik dat mijn roommate al onder de douche staat. Geweldig hij is een ochtendmens, dat betekend dat hij 's ochtends eerst kan douchen en daarna ik. Had ik een gelijkenis van mezelf gehad zou het waarschijnlijk dikwijls voorkomen dat we op het laatste moment samen onder de douche zouden staan en laten we eerlijk zijn. M'n roommate mag dan een aardige Zweed zijn. Het blijft een kerel en daar hou ik toch liever bepaalde grenzen tussen. Terwijl ik m´n spulletjes bij elkaar pak komt hij met een vrolijk goodmorning de douche uitgewandeld. Timing timing timing:D. Ik hang m’n handdoekje op, zet m’n douchespulletjes neer en trek het gordijntje dicht. Een douchedeurtje ofzo zou fijner zijn, maar aangezien het een ruime douche is heb ik geen last van het gordijntje (niet zoals in Kroatië waar dat irritante ding iedere keer weer vast aan m’n billen zat, maar dat is een ander verhaal.) Goed volgende challenge, de douche activeren. Ik zal even uitleggen hoe het eruit ziet. Aan de bovenkant links staat On en rechts staat Off. Daaronder aan de rechterkant een rode streep (warm) en links een blauwe streep (koud). Maar je kunt de knop alleen maar draaien, oftewel als je hem naar On draait wijst de onderkant automatisch naar het midden van de rode streep (wat huidverschroeiend warm inhoud). Maar wat moet je dan, uiteindelijk kom ik erachter dat je hem richting On moet draaien en dan gewoon doordraaien tot je het hele gevaarte ergens tussen de blauwe en rode streep hebt staan. Weer wat geleerd, ook heb ik geleerd dat alles in Amerika groot is behalve de toiletpotten en de traptreden. Toiletpotten zijn max. tot halverwege je onderbeen hoog en die traptreden zijn zo minuscuul dat ik ze met 3 tegelijk moet nemen om een beetje fatsoenlijke stappen te maken. Wat wel weer irritant is omdat je dan wel heel grote stappen naar voren moet maken. Maargoed, dat terzijde.

Het is rond half 9 en we besluiten op tijd richting The Hub (het gebouw waar onze oriëntatie begint) te gaan en we voegen ons daar bij de andere internationals (voornamelijk Aziaten). Als we naar binnen worden geroepen krijgen we een tas met zooi, moeten ze onze naam weten en krijgen we bovendien een of ander naamkaartje dat je de hele week zou moeten dragen, niet dus. We gaan naar binnen waar een ontbijt klaarstaat. Daar is het dan, je hebt er verhalen over gehoord, weblogs over gelezen maar als je het met je eigen ogen ziet blijft het ongelofelijk. HET IS DUS WAAR. Ineens zie je eten met een heel ander perspectief en ga je nadenken hoe je toch in vredesnaam die drie vliegtuigstoelen voor de terugreis gaat betalen want wat je voor je ziet is allemaal ongezond. Het is een of ander dikke roereimix met kaas, veel kaas. Een soort droog koekje wat als je er langs loopt al het meerendeel van het essentiële vocht uit je lichaam trekt en verder brownies en een soort suikerbollen die naar donuts smaken. Ow shit, ik zie de bui al hangen. Je kunt mijn verbazing en vreugde dan vast ook wel begrijpen als ik aan het eind van de tafel een bak met bananen en appels zie staan. Ik kon de persoon naast me wel zoenen. Gelukkig deed ik dit niet want dit was een nogal klein Aziatisch kereltje die er niet zo heel zeker uitzag en waarschijnlijk huilend naar zijn thuisland zou zijn gezwommen als ik dit wel had gedaan, maar dat maakt niet uit. Ik neem ook maar een beetje van de eierdrab omdat je niet alleen op bananen kan leven en ik ga naar de tafel. Daar zitten naast m’n roommate (Oscar uit Zweden) ook Zack (een Canadees) Terrence (een Zuid-Afrikaan) en Mohammed (een Tunesiër die de laatste 11 jaar van zijn leven in Duitsland heeft gewoond en zichzelf Moe noemt). We krijgen ellenlange verhalen te horen over hoe Amerikanen leven, wat de Universiteit allemaal inhoud en terwijl ik bijna over mijn nek ga van het, laten we zo zeggen bijzondere, ontbijt en Zack voor mij zich zit te ergeren omdat hij praktisch precies dezelfde cultuur en levensstijl als de Amerikanen heeft kijk ik eens een paar keer goed de zaal rond. En dan zie je het pas echt, we zijn in de minderheid. Van de ongeveer 300 aanwezigen zijn er zo’n 250 van Aziatische afkomst. Wauw dat was ik even vergeten, zij zijn met ruim 3 miljard en dat zie je hier terug. Op zich helemaal geen probleem natuurlijk, maar ze vormen wel heel erg gesloten groepjes en spreken voordurend hun eigen taal, waar ik geen chocola van kan maken (niet iedereen over een kam scheren natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel).

Wat volgt is een verhaal over geld. Goh heb je echt geld nodig hier? Wéér wat geleerd. Ik zit te denken hoe veel langer ik had kunnen slapen zonder iets belangrijks gemist te hebben. Ongeveer tot half 12, want dan begint de informatie over safety & security en dat vinden Amerikanen belangrijk. Het verhaal over alles waardoor je de bak in kan komen en wat allemaal wel niet verboden is besluit ik dan ook maar goed te onthouden en als dat voorbij is kunnen we eindelijk naar buiten. Waar het de bedoeling is eerst je I-card te laten aanmaken. Dit is een pasje dat je nodig hebt om je gebouw, verdieping en kamer in te komen. Hier staan je maaltijden op en hier kun je mee naar bijvoorbeeld de sportschool. Goed je sluit achteraan in de (enorme) rij aan en als je eindelijk aan de beurt ben en op het stoeltje de woorden: you ready?? Tot je laat doordringen is de flits al geweest en sta je met een of ander verbaast en lelijk hoofd op de I-card die je de komende 9 maand moet gebruiken – geweldig -. M’n roommate en ik besluiten ons ook op te geven voor de Restaurant hop van die avond (onze mealplans starten pas op donderdag dus we moeten toch zelf ons eten betalen) en bovendien verteld Chris EE (een Maleisiër die al zo lang in de VS door heeft gebracht dat ie een typische Amerikaan is geworden) dat de wings bij het restaurant waar we naartoe gaan geweldig zijn. Dus, waarom niet?

Nu moeten we voor onszelf gaan lunchen en we besluiten naar de Dining Hall te gaan waar we 6 dollar moeten betalen en vervolgens bijna de complete ruimte voor onszelf hebben. Nu Komt er weer iets over eten dus ga maar even goed en stevig op je stoel zitten voor deze. Het is een of andere enorme kantine waar in het midden een megakeuken is waar van alles wordt gemaakt en wat via een soort toonbanken voor het grijpen ligt. Het is een ontbijt-lunch-diner kantine wat inhoudt dat je op elk moment van de dag naar binnen kunt wandelen en besluiten wat voor voedsel je wilt. Dus ook om 7 uur ’s ochtends voor een hamburger een pizzapunt en een portie friet. Want dat is grotendeels wat er te krijgen is. Ongezonde vette hap. 3 kwart van het buffet bestaat eruit. Ook zijn er aan de linker en rechterkant van de keuken grote zalen waar je kunt zitten met in het midden nog weer extra bars waar je wat te eten kan krijgen en godzijdank een daarvan is een sandwichbar. Hier kun je zelf je broodje kiezen en vervolgens aanwijzen wat voor beleg je erop wilt (allerlei soorten vlees, kaas, sla, tomaat, ui echt alles). Dit besluiten wij dan ook maar te doen en even later zit ik aan een overheerlijk broodje hamkaasslatomaat en een verse sinasappelsap. Maar het blijkt dat we toch echt moeite gaan krijgen met de beperkte keuze aan gezond en de overvloedige keuze vadsig voedsel. Aan de andere bar kun je bijvoorbeeld taart krijgen. En nu spring ik even in de toekomst, vanochtend zag ik serieus een klein Amerikaans meisje (klein in lengte) drie stukken taart voor ontbijt nemen, MET EEN COLA LIGHT want je moet wel op de calorietjes letten.

Na de lunch moeten we een soort test doen om te kijken welke engels en welke wiskunde lessen we mogen volgen, die test duurt langer dan gedacht en hierdoor missen we de tour de Indiana (die toch niet zo heel veel voor schijnt te stellen, maar dat terzijde). Ik kwam op het idee om na deze test snel even mijn internet te activeren want ondanks dat we draadloos netwerk op de kamer hebben moet je online gaan om dit te activeren, HANDIG!! Zoals Zack al zei, if your Phone doesn’t work, just give us a call. Maargoed nu heb ik het mijne dus geactiveerd en ga ik naar m’n kamer om eindelijk even online te komen met mijn vrienden en/of familie. Maar veel tijd heb ik niet want we gaan naar de restaurant hop. Dat is voor de internationals georganiseerd zodat ze een beetje bij elkaar komen en het eten in de het stadje leren kennen. We gaan naar Culpeppers, waar ze volgens Chris de beste wings in town hebben. Ok goed, wij staan dus netjes om 6 uur op de afgesproken plek maar de enigszins miscommunicatie blijkt dat velen denken dat het om half 7 is. Dus wij, m’n roommate, 2 noren Andy en Simon (die eigenlijk Andrés en Simen heten) de Duitsers Moe en Martin en nog een stel anderen gaan alvast naar het restaurant. Daar aangekomen willen de 21+ jongens wel graag een biertje, maar dit mogen ze niet omdat ik nog geen 21 ben en ze dus aan een andere tafel moeten zitten (sorry jongens). Voor eten bestellen we allemaal de wings maar ze hebben vele verschillende smaken. Ik ga voor de Buffalo, Moe voor de Hot-Garlic, Oscar voor de, Honey-hot en Andy en Simen doen mee met de Buffalo. Ons eten wordt geserveerd als de anderen binnenkomen en terwijl wij beginnen komt Chris met de opmerking: ow guys, the wings are good, but a bit hot. En daar had hij niks te veel mee gezegd. Ik heb mijn gehele gezicht zo’n beetje verbrand aan die krengen. Alle mensen hee, hoe veel peper konden ze op zo’n kippenvleugeltje krijgen. Ik moet hier trouwens even bij vertellen dat het meer om adelaarsvleugels ging, niet om de kippenvleugeltjes zoals wij die gewend zijn. Die dingen waren GROOOOOT. Maargoed nadat we allemaal snikkende en met een loopneus (echtwaar) ons laatste vleugeltje hadden gehad en zo ongeveer 2 a 3 extra refills aan drinken hadden gekregen was het tijd om naar de bar te gaan. Althans dat vonden wij als Europeanen, Amerikanen vinden van niet, die vinden dat je allemaal 21 moet zijn om na 9 (!!) Uur nog ergens naar binnen te kunnen. Dus helaas moet ik samen met een paar andere jongens en meisjes naar huis. SUCKS. Maar als ik eenmaal op m’n kamer aangekomen ben, ben ik ook behoorlijk moe. Zal nog wel jetlag zijn denk ik. Dus ik lees nog wat en ga dan weer heerlijk slapen.