Orientatiedagen 2,3

Woensdagochtend, nog iets eerder dan de dag ervoor sta ik op. We moeten iets eerder zijn dan de vorige ochtend omdat we ons op willen geven voor de trip naar Pittsburgh. Voor slechts $35 een hele dag naar Pittsburgh, das een buitenkansje. We komen de hub binnen en gaan in de rij staan, behalve Oscar, die moet nog even naar de wc. Had hij beter niet kunnen doen want de rij groeit exponentieel en als hij terugkomt moet hij op plek 30 ofzo aansluiten terwijl wij net aan de beurt zijn. Das altijd nog beter dan de andere Nederlandse meisjes die ik dinsdagavond ontmoet heb, die kwamen nog iets lager en moesten nog veel langer in de rij staan. Terwijl wij al lekker aan ons overheerlijke ontbijt konden beginnen (hetzelfde soort “kuch rotzooi kuch” voedsel als de dag ervoor).

Dan begint de volgende oriëntatietoespraak die wederom niet heel erg boeiend is. Het gaat over het center for Health and Well-Being en over de verzekering die je in Amerika moet hebben. Want (en dit is geen grapje) het kost namelijk een slordige 2.500 dollar om een nacht in het ziekenhuis te liggen, ALLEEN LIGGEN DAT DOE JE HELEMAAL ZELF!! Moet er een dokter bij komen kijken (wat inhoud de kamer inlopen, kijken en dan no matter what er aan de hand is weer weglopen, ook al heeft de persoon in die kamer zich net verslikt in een bankstel) gaat dat richting de$ 3.500. En moet je zo’n gekkerd zijn die behandeld wil worden in een ziekenhuis (want die mafkezen heb je ook nog, het zijn niet alleen hobbyisten die voor de lol daar gaan liggen om die afschuwelijke lucht te ruiken en dat absoluut smakeloze eten te eten) mag je rekenen op een rekening van $5.000. Dus de boodschap is duidelijk. Sluit een verzekering af en doe dit snel want als er iets misgaat ben je de lul.

Hierna krijgen we een rondleiding over de campus van ouderejaarsstudenten. Dit is best wel interessant voor mij, maar jullie hebben er verder niet aan. Net zo weinig als aan de mogelijk voor mij om daarna voor allerlei clubs in te schrijven (zouden ze het door hebben gehad toen ik me in wilde schrijven voor de Taiwanese studentenclub?? Ik heb nog geen antwoord in elk geval:P).

Daarna de lunch, een BBQ. Maar Justin, de meeste mensen doen dat toch ’s avonds en niet voor lunch. HOHO check maar even waar ik ook alweer ben en stel geen domme vragen meer. Ik geniet van een broodje hamburger en een zelf in elkaar geflanste salade (van wat eigenlijk allemaal spul is wat over je hamburger moet, maar ik ga geen 4 hamburgers eten, nog niet in elk geval).

Op het middagprogramma staat student advising. Wat inhoud dat we naar onze advisers moeten gaan om eens te praten over wat we hier nu eigenlijk precies willen studeren. Ik ga naar de Economics afdeling voor een ontmoeting met dr. Sissoko. Ik wordt hartelijk welkom geheten door de chairmen (teamleider/unitleider van de afdeling) die zijn diepste spijtbetuiging uit tegenover ons vreselijke voetbalverlies van afgelopen juli. Ok, dankjewel (toen wist ik nog niet dat ik dit veel vaker ging horen deze week). Goed dr. Sissoko adviseert me voor mijn lessen Economie en ook nog een paar lessen in andere afdelingen, waar ik ook nog even langsga. Als ik langs de Finance afdeling ga wordt ik gelijk doorgestuurd naar de kamer van de chairmen van deze afdeling (ik ben in goed gezelschap deze woensdagochtend, gelijk met alle hoge heren praten, bevalt goed moet ik zeggen) die in een korte uitleg laat blijken hoe geweldig hij het vind dat ik vanuit Nederland hier kom studeren en hoe zeer hij het waardeert dat ik een les in zijn afdeling wil nemen, maar helaas voegt hij eraan toe dat dit eigenlijk derdejaars lessen zijn waarvoor je eerst een aantal eerste- en tweedejaars lessen gevolgd moet hebben. Ok baaln, volgende keer beter, ik krijg wel zijn kaartje mee voor als ik ooit nog meer informatie wil of gewoon een goed gesprek. Ziet er wel goed uit dacht ik zo’n kaartje in je portemonnee, maar dat terzijde. Vervolgens ga ik langs de accounting afdeling, waar de secretaresse me met een, whats ya problem honey naar haar bureautje roept. Ok, ik leg uit wat ik precies ben en wat ik precies wil en krijg een, owright honey, give me ooooone moment here. I’ll take care o’that for ya honey, nooooooo problem (ja, zo ging het echt, maar ik laat het aan jullie verbeelding over hoe deze mevrouw eruitzag;)). Weer een ervaring rijker. Ik ga op weg terug naar m’n kamer omdat mijn taken erop zitten voor vandaag.

’s Avonds ga ik weer mee met de restaurant hop en ontmoet een paar dames die ook tennissen, leuk misschien kunnen we een keer een potje spelen, pas daarna hoorde ik dat deze beide een beurs hadden gekregen (eentje komt uit Equador de andere uit Mexico) ok, als er mensen van zover hierheen worden gehaald met een smak geld wordt ik waarschijnlijk genadeloos en verschrikkelijk in de pan gehakt. Maar dat maakt niet uit, ik kan er altijd van leren. Gelukkig zijn er ook wat minder ontwikkelde tennisspelers in ons midden dus daar kan ik altijd nog op terugvallen mocht ik me heel erg diep schamen;).

De volgende dag begint weer om half 8. We moeten weer naar de hub voor een meeting met internationals van de vorige jaren die allemaal vertellen wat hun ervaringen en problemen waren die ze hadden toen ze voor het eerst in de VS waren. Zo was er bijvoorbeeld een jongen uit Saudi-Arabië die een aantal geweldige verhalen had. Bijvoorbeeld over toen hij voor het eerst een afspraak met zijn advisor had. Hij vertelde het als volgt:

So I went to his office with the book that I needed for his class. And we sat down and talked a bit and then he asked me how much did I pay for the book. I say to him $40, I bought it online. He said GET OUTA HERE. So I left. Next day after class he comes to me and says why did you leave yesterday and I say because you said get out. I didn’t know what he meant man, I didn’t understand the language very well.

Ook had hij een ontmoetinkje gehad met oom agent wat ongeveer zo was gegaan:

So I was stopped by the policeman and he said remain in the vehicle. I undid my seatbelt and then he shouted DON’T MOVE with his gun aimed at my head. I almost shit my pants man.

Wat een waarschuwing moest zijn voor ons allemaal. Als je wordt aangehouden blijf dan stil staan. Pak niet je papieren, pak niet je mobiel, doe niet je gordel los als je in de auto zit, adem niet meer in of uit (en hoop dat de agent snel bij je is). Pas als de agent je vraagt om je license and registration mag je weer bewegen (tenzij je te lang je adem hebt ingehouden, dan mag je natuurlijk wel eerder voorover dood op het stuur gevallen zijn). Omdat ze zich anders bedreigt voelen en naar hun wapen grijpen (schietgrage Amerikanen). Dus geen geintjes en niet proberen ze om te kopen (zoals in sommige Oost-Europeanse en Aziatische landen heel gewoon is want dan krijg je een rechtszaak aan je broek (nog een reden waarvoor je verzekert moet zijn, om even een beeld te scheppen ikzelf ben tot 1.250.000 euro gedekt en dat is een heel normaal bedrag hier)).

Goed na al deze geweldige verhalen was het weer tijd voor iets saai’s. Een bijeenkomst waar we al onze immigratiedocumenten moesten laten kopiëren en deze kopieën moesten inleveren. Daarna hebben we weer tijd vrij en we besluiten met de bus naar de Wallmart te gaan (die enorme winkel waar ik over verteld heb). Maar onderweg naar mijn appartement kom ik Becca (een Amerikaans meisje die helpt bij de oriëntatieweek) tegen die aanbied samen met haar vriendin ons er heen te rijden. Zodat we niet op de bus hoeven te wachten die ergens tussen 1 en 4 komt of misschien al geweest is.

Als je deze Walmart binnenstapt gaat er een wereld voor je open. Weliswaar heb ik Franse Supermarché’s gezien die groter zijn. Hier kun je werkelijk alles kopen, van playmobiel tot shotguns en van boterkuipjes tot powertools. ECHT ALLES, je kunt het zo gek niet verzinnen of je kunt het hier krijgen. Ook de rangschikking is erg indrukwekkend. Loop je het ene moment nog onschuldig naar badmintonsets te kijken 2 seconden later sta je op de afdeling waar menig Nederlands kamp in Afghanistan niet voor onder zou doen. Onder het motto, SPORTARTIKELEN ligt het gewoon allemaal bij elkaar. Als je niet helemaal thuisbent in de huishoudwereld kun je ook nog wel eens grote fouten maken, want de huishoudartikelen lopen haast onmerkbaar over in Heavy Powertools. Zie je het voor je, denk je een eenvoudige staafmixer te kopen eindig je met een pneumatische drilboor die je pasgemaakte appeltaartbeslag over het gehele oppervlak van je keuken (en je moeder die net binnenkomt) verspreidt, geen goed idee. Maargoed alles hier is cheap, dus we kopen wat we nodig hebben en gaan naar de winkel ernaast voor telefoons (en simkaarten voor degenen die zo enorm slim/briljant/geniaal waren om een extra telefoon mee te nemen (driemaal raden wie)). Ik kom erachter dat je niet zoals in NL een kaartje met een prepaidtegoed uit een rek trekt die in je telefoon stopt en vervolgens kan bellen. Neejj joh, waarom makkelijk doen als het ook verschrikkelijk moeilijk en omslachtig kan, met een werkloosheidspercentage van 9.5% moet je die mensen toch wat te doen geven. Dusss, je loopt naar de balie en verteld wat je wilt. Komt erachter dat ze dat niet hebben maar wel prepaid-abonnementen, huh, jij zegge watte? PREPAID-ABONNEMENTEN, je zet geld op een kaartje maar sluit vervolgens wel een plan voor bijvoorbeeld 200 sms’jes per maand voor $5 ofzo. Dan trekt je telefoon elke maand die $5 onafhankelijk van hoeveel sms’jes je verstuurd. Weird maargoed, ik kies een optie en als die me niet bevalt kom ik nog wel een keer terug voor een andere.

Als we terugkomen zijn we al te laat voor het Buffet Diner van de oriëntatieweek, maar dat maakt niet uit we halen wel een pizza ofzo.We worden uitgenodigd voor een feestje bij een van die Amerikanen thuis en daar gaan we dan ook heen. Niet tot zo heel laat, want morgen moeten we vroeg op om onze classes officieel te registeren.