Week 7, tests en homecoming

I never knew what I had, until it was gone.

Misschien zegt die titel je iets, misschien wel eens gehoord op een druilerige avond in oktober. Tijdens de woensdagavond-RTL 8-romantische-dramafilm. Terwijl je eigenlijk veel meer aandacht had voor de bak chips op tafel of wanneer die twee in de film nu eindelijk eens met elkaar naar bed gingen. Nou, ik geef je hier een tweede kans, een kans om eens nuchter en op een middag naar diezelfde zin te kijken. Een zinnetje zo kort, maar toch zo waar. Je kunt denken onzin, nou dat is het niet. Dat ene zinnetje is er een die kort samenvat hoe ik me nu voel.

Want hier in de VS leer je niet alleen de VS kennen, niet alleen de Amerikaanse eetgewoonten en niet alleen de American way of life. Je leert ook jezelf kennen en je vrienden en je familie. Je leert het, door de verandering of het gebrek ervan. Ik zat afgelopen maandagavond (4e okt) te denken, hoe erg ik iedereen mis. De gewone dingen, ´s avonds aan het eten met je ouders praten over je dag. ´s weekends met je vrienden praten over de week, ´s zaterdags met je broer praten over van alles en nog wat. Bij thuiskomst tegen je hond praten, terwijl hij zijn koppie scheef houdt. Zaterdagavond uitgaan, in Lucky of Bill. Vrijdagavond samenkomen, bij iemand in de kamer, of in een café. Zondags naar de kerk, met Alain en Niek. In een keer mis ik het allemaal. Mijn dagelijkse routine, mijn wekelijkse routine. Mijn eigen vertrouwde kamer met mijn bed, mijn kast en mijn computer. Mijn eigen huis, met het geluid van Gaudí´s pootjes over de parketvloer in de kamer en het onmiskenbare geluid van een Alfa Romeo die strak naast een muurtje wordt geparkeerd, ik voel de trilling en hoor de motor weerklinken onder onze carport. Of het geluid van wie dan ook die de trap op komt. Normale mensen horen een trap, ik weet precies wie of wat er naar boven komt en of diegene boos/blij/opgewekt is en of diegene iets bij zich draagt, op schoenen/pantoffels of sokken loopt. De geuren van het avondeten die door het dak van de keuken naast mijn raam vrijgelaten worden. Ook dat mis ik, want aan het eten hier kun je best gewend raken. Maar het verwend nooit zo als het eten thuis. Het is niet zo lekker, niet zo vol van smaak.

Ik heb een kaart gekregen, van Alco en Inge. In die kaart stond ook, “gelukkig dat het 2010 is en niet het stenen tijdperk, want voor je een steen over de oceaan hebt kun je de kerstboom al optuigen.” En ze hebben gelijk, het is 2010. Dus ik maak een mail voor de kameraden, gewoon even een kort persoonlijk berichtje, voor elk van hen. Ik spreek bijna geen een meer van hen meer life op msn of iets dergelijks zoals ik mijn ouders wel elke zondag doe, natuurlijk zijn zij ook druk met school. Met hun kamer, met hun werk. Maar toch, ik wil ze even spreken. Gewoon even praten over onzinnige dingen, dingen die me van niemand anders in de wereld wat kunnen schelen eigenlijk, maar van deze mensen wil ik ze even weten. Heerlijk is dat en hoewel sommigen klagen dat ik dat voor hen om 2 uur ´s nachts moet doen (sorry Corwin zet je e-mail application op je mobiel dan ook uit) vinden ze het allemaal leuk. En de volgende dag puilt ineens mijn inbox uit van de mailtjes. Zo ben ik toch nog weer een beetje thuis.

I feel like I’m being torn apart.

Nog zo’n zin, die je waarschijnlijk wel kent. Nou gelukkig niet letterlijk, want dat geeft zo’n rotzooi, maar je begrijpt hem vast wel figuurlijk. Ik vind alles hier hartstikke leuk, ik vermaak me goed, de school is leuk, de mensen zijn gezellig. Maar toch mis ik thuis. Ik tel de dagen en aan de ene kant ben ik blij als ik zie dat ik alweer ruim over een derde van dit semester zit. Aan de andere kant baal ik ervan, dat ik over 70 dagen alweer naar huis moet. Aan de ene kant voelt het alsof ik hier net ben aangekomen, aan de andere kant voelt het alsof ik hier al maanden ben. Beide is natuurlijk een beetje waar, maar tegelijkertijd is het ook een raar. Ik vind het jammer niet bij de verjaardagen van mijn vrienden te kunnen zijn, maar aan de andere kant heb ik hier ook verjaardagen van mensen, die ook heel gezellig zijn. Het voelt dus raar aan twee kanten, thuis missen en het toch naar je zin hebben. Die had ik niet gehoord op al die voorlichtingsavonden. Ik had mensen gehoord die helemaal niet meer aan thuis dachten en mensen die verschrikkelijk heimwee hadden. Ik heb dus een derde vorm, heimwee naar huis en toch enorm veel zin om hier dingen te doen. Ik ben en blijf een raar figuur;).

Verder met de week, maandag. Maandag heb ik alleen maar wiskunde, geen accounting want er staat een quiz en een test online en daar moeten we mee bezig zijn. Wiskunde krijg ik zoals gewoonlijk weer een quiz terug. En hoewel het deze keer moeilijker was en we de mogelijkheid krijgen om een paar punten alsnog te verdienen als je ze gemist had, had ik toch volle punten. Dus met wiskunde zit het wel knor. Daarna maar even de quiz van accounting gedaan. Dat is wel nice vind ik. Dat online werken, je krijgt gelijk te zien wat je fout hebt gedaan en ook gelijk je cijfer terug. Ook op deze 100%, je kunt ook gelijk je complete course gemiddelde bijhouden enzo. Is echt wel fijn:D. ’s Avonds aan het eten horen we dat Elise van plan was mee te doen aan Walwork’s got talent (de dorm waar we allemaal inzitten dus) maar dat ze dit toch niet wilde doen omdat ze zich niet had voorbereid. Toen we klaar waren met eten en nog wat na stonden te praten (voor meer dan een uur ofzo, ik had toch geen zin om accounting te leren :P) kregen we een smsje van Elise. Ik ga het toch doen. Ok wij allemaal naar de kamer waarin het zou gaan gebeuren en we hebben gelijk ook maar alle anderen uit walwork opgetrommeld. Het was maar goed ook dat Elise het wel gedaan heeft, want ze heeft echt wel talent, ze had allemaal liedjes aan elkaar gemaakt en die vervolgens zelf gezongen terwijl ze zichzelf begeleide op een gitaar. Ook de jury was behoorlijk onder de indruk en uiteindelijk heeft ze nog gewonnen ook. Ik heb het gefilmd (zonder dat ze het zag, want dat wilde ze niet zo graag hebben geloof ik. Ze was er zelf van overtuigd dat het niet zo goed was, Bullshit) maar ik mocht het niet online zetten van haar voordat ze het zelf had gezien. Verder werd er nog meer gezongen en was een van de juryleden een beetje zoals Gordon. Dus we hebben gelachen;) wat was die kerel over de top zeg.

Dinsdags is aangebroken en ik moet vandaag vroeg op. Ik had netjes mijn wekkertje gezet, maar dat heeft niet zo heel veel zin als s nachts de batterij uitgaat. Dus ik wordt te laat wakker voor mijn eerste les en besluit hem maar over te slaan. Later die dag moeten we een gedichtje inleveren dat we moeten baseren op het gedicht Design van Billy Collins en dat gaat over zout op een tafel dus wij kregen allemaal suiker op een bordje. Nou blijkt dat ik best wel aardig kan schrijven en ik vind het ook hartstikke leuk, maar om mij een gedichtje over suiker te laten schrijven. Pff, maargoed ik heb wat op papier gezet en daar was ik uiteindelijk nog best tevreden mee, net als mijn lerares die het mooi vond. Dus dat was dan ook weer dat. ’s Middags maar weer goed gestudeerd want ik moet nu toch echt een keer mijn accounting test gaan doen. Ik start om 8.15 en zie dat er een timer loopt: 3.59.59..58..57 WHAAAT 4 UUR?!?!?! Mensenkinderen hee, ik dacht dat ik na een uurtje wel klaar zou zijn. Nouja, stevig doorwerken dan maar en na anderhalf uur ben ik klaar. Ik ga rustig even wat drinken kijk al mijn antwoorden nog eens na en druk dan maar op submit 98.2% niet slecht dacht ik bij mezelf.

Woensdag, eerst maar eens mijn was doen vandaag. Ja, je kijkt ervan op hoe snel zaken doodgewoon worden, ik voel me net een huisvrouw hier, misschien toch maar eens een vriendin opzoeken die voor me wil wassen en stofzuigen enzo. Al heb ik het gevoel dat meiden het daar niet mee eens zijn, afgelopen zaterdag hebben we met een paar jongens nog flink wat moppen getapt, waaronder een aantal Amerikaanse vrouw moppen die ik nog niet eerder had gehoord. Waarom draagt een vrouw geen horloge? Omdat er een klokje op de oven zit;). Waarom moet een vrouw überhaupt de tijd weten? Ze moet weten hoeveel tijd ze nog heeft voordat het eten klaar moet zijn. Dus, een aantal dames vonden het wat minder leuk en kwamen met de waarom zijn vrouwenmoppen zo kort? Omdat mannen ze anders niet kunnen onthouden. Ha.. ha.. ha.. leuk dames;). Maargoed, tijdens de accountingles hoor ik de jongens om me heen over de toets, de een was 3.5 uur bezig, de ander 3 uur en drie kwartier, totdat ze mij vragen. Ik zeg zo nonchalant mogelijk. 2 :D, waarop het nog beter wordt als we het over de scores hebben en de lerares mededeelt dat 98.2% de hoogste score is. Die kerel achter mij vraagt echt: WHAT IS WRONG WITH YOU?! Sorry jongens ik kan er niks aan doen, maar accounting lijkt in principe vreselijk op M&O dus ik heb een ietwat betere basis. Ook heeft die vrouw natuurlijk weer iets waarover ik wel kan schrijven. Bijvoorbeeld dit:
Ok, I LIKE reading about my students in the newspaper. Because that generally means they accomplished something. I DON’T like reading about them on page 2 (politieberichten) because that generally means they accomplished something STUPPID. Don’t go peeing around town in the middle of the night, find yourself a toilet! I saw at least two names from this class and the time of 2 A.M. which usually has to do with drunken people. STOP DOING THAT.

Oh and you guys need to register yourself to vote here. You are an inhabitant of this town so you have the right to vote and I think you should. This doesn’t mean by the way that you can pee in my town at 2 A.M. not even on homecoming weekend.

Die vrouw heeft altijd wel wat. Maargoed ’s avonds tijdens het eten probeerde Martin mij trouwens om te brengen met een ijsje. Hoe en waarom? Nou, hij moest zo nodig Nederlands proberen te praten terwijl ik een ijsje aan het eten was. Regelrechte poging tot moord, wat was dat grappig zeg.

Op donderdag gebeurt niet zo heel veel soeps, behalve dat iedereen het alleen nog maar over homecoming heeft. Nouja, dat beloofd gezellig te worden

Vrijdagavond is het begin van Homecoming. Een Amerikaans feest wat op veel universiteiten en high schools wordt gehouden. Er is muziek op de campus en allerlei mensen die homecoming t-shirts en petjes en andere onzin verkopen. Ik heb maar (geheel vrijwillig, niet dus) een t-shirt gekocht, die me zowat in de handen werd geduwd toen ik op weg was naar mijn les. Bij mijn tweede les was slechts de helft van de klas aanwezig, de rest had andere dingen te doen. Zich klemzuipen was een van de hoofdredenen. Met homecoming komen alle mensen die op de universiteit gezeten hebben terug voor een weekendje om een feestje te bouwen, alleen er komen ook 3 miljoen politie agenten terug en die nemen paarden en zwarte (undercover) auto’s en extra patrouillewagens mee. Dus ik moet nog zien van dat gefeest. ’s Avonds komen we op een gegeven moment weer bij het huis van Taz uit. Een van onze uitvalsbasissen, waar altijd wel gezelligheid is. Taz was overigens niet zo slim geweest, hij was met drank op weggerend van een politieagent. Nu kun je denken, nou zo’n dikke donuteter ren je er toch wel uit. Jawel, maar niet als hij op zo’n vierbenig dier zit dat hinnikt. Die zijn namelijk snel! Dus had Taz voor een totaal van over de 700 dollar boete aan zijn broek. Goed begin van een leuk weekend niet?

Zaterdagochtend is er een parade, om 10 uur al. Dus ik kom ruim op tijd om 2 voor tien mijn bed uit trek wat makkelijke kleren aan en doe lekker Amerikaans een petje op. Op weg naar de parade en die is groter dan ik dacht. Indiana is nou niet wat je zegt een wereldstad maar de parade duurt in totaal meer dan een uur (en dat komt niet omdat ze zo langzaam waren ofzo) er waren tonnen bands en alle fraternities hadden praalwagens gemaakt. Ook reden er een aantal militaire en politievoertuigen mee en werden de homecoming kings en queens rondgereden. Gezelligheid ten top, sommigen waren trouwens al eerder opgestaan om rond 9 uur ’s ochtends te ontbijten met BIER en eieren. Een Amerikaanse homecoming traditie. En tradities moet je in ere houden zo vonden vooral een paar van de Duitsers hier. We gaan lunchen bij een restaurantje waar we geluk hebben een plekje te kunnen bemachtigen omdat er (laten we zo zeggen) VEEL mensen in een restaurantje wilden lunchen. En als ik VEEL zeg, bedoel ik ook echt VEEL, het was drukker in dit restaurant dan op het damestoilet van een discotheek na een uur of 1 ‘s nachts.

Na de lunch gaan we op weg naar het veld, want er is ook een homecoming wedstrijd en we moeten natuurlijk onze hawks aanmoedigen. Bovendien is het heerlijk weer (de afgelopen week was het alleen maar regen maar op een of andere manier hebben we het weekend achter in de 20 graden en geen wolkje aan de lucht) en dat is dus genieten geblazen. De wedstrijd is hartstikke spannend en ook al verliezen we net met 28-27 was het mooi om te zien. Myrthe is trouwens vandaag ook nog jarig (volgens haarzelf had ze 30 uur verjaardag, maar dat vond ik een beetje heel gortig). Dus dat is nog een reden om te feesten. Na de wedstrijd gaan we naar een houseparty (want daar zijn er genoeg van) en dat houden we eigenlijk vol tot laat in de avond. Maar hoe later het wordt hoe meer huizen worden binnengevallen en ook het huis waar wij waren was aan de beurt. Ik was natuurlijk net naar de wc dus toen ik weer beneden kwam en de voordeur opentrok om weer op de veranda verder te feesten stonden er allemaal agenten voor m’n neus. En op zo’n moment schiet er van alles door je hoofd, voornamelijk onaardige dingen tegen die agenten maar ook dingen als waarom ben ik geen hond, waarom ben ik geen hond. Klinkt raar, maar een hondejaar is 7 keer zo kort als een mensenjaar, als dat voor mij waar was dan was ik 134 en dat is ruim over de drinkleeftijd. Maargoed, aangezien die transformatie er niet inzat heb ik me maar discreet terug getrokken om via een zijdeurtje het huis te verlaten. Na wat rondgezworven te hebben met een aantal anderen die ik op straat tegenkwam besluiten we om maar terug te gaan naar walwork, omdat de politie nu toch wel zo’n beetje elk feestje gebust heeft. Als er weer drie politiewagens langskomen als vrouwen bij een uitverkoop (gillend en met 60 km/h) oppert Martin het idee om ze te volgen, because they know another house party. Daar konden we wel smakelijk om lachen, maar toch word democratisch besloten dat maar niet te doen. We staan nog een geruime tijd voor Walwork te kletsen als ik op het idee kom om toch maar naar bed te gaan. En dat is wel prettig, eindelijk slapen na een lange dag. Zondags hoor ik dat anderen nog tot diep in de nacht worstelen hebben gekeken, wat vooral bij een paar dames wel goed in de smaak viel. Die meiden zijn ook zo gewelddadig :P.

Zondags ligt half de campus in bed uit te kateren en nog eens 40% zit in de bak volgens mij. Die agenten moeten echt eens een keer met vakantie ofzo, want ze doen hun werk veel te goed. Ik had ook gehoord dat ze agenten van wijd en ver hierheen laten komen voor homecoming, tot en met een uur ver komen ze hierheen. Dat is ongeveer evenveel agenten als er op een picknick van de Landelijke Politiekorpsen der Nederlanden aanwezig zouden zijn. Maargoed ik ga rustig even wat eten en na wat huiswerk gedaan te hebben skype ik weer met mijn pa en ma.

En dat was weer een week, de teller staat nu al weer op 7.