Week 8, Washington D.C.

Week 8,

Daar gaan we dan mensen. Want ik zit alweer in week acht. De week na homecoming, de week wat voor veel mensen een soberweek gaat worden (althans dat zeggen ze dan) de week waarin ik aan een nieuwe paper moet beginnen en de week waarin ik naar Washington D.C. ga.

Op maandag begint de week als vanouds met wiskunde, ik ben er trouwens achtergekomen dat er wat fout was gegaan in mijn testscores in de oriëntatieweek waardoor ik in een iets te makkelijke wiskundeklas zit, namelijk 105 terwijl ik 217 aan zou kunnen. Hmm, lekker dan. Nouja het is wel leuk om voor de verandering eens een keer de beste cijfers voor wiskunde te kunnen halen en het is wel nuttig als herhaling omdat ik in de laatste jaren van vwo zo gefrustreerd raakte van wiskunde dat ik niets meer heb opgepikt. Dus aan alles zit een zonzijde, net als aan vandaag, want het is heerlijk weer. Althans ’s morgens en ’s middags, ’s avonds begint het te onweren. En wel zodanig dat er een waarschuwing was uitgegaan voor Indiana County, BLIJF BINNEN. Want als het hier onweert dan onweert het flink, ook regende het. Precies op het moment dat wij van de dining hall terugliepen naar Walwork. Ik dacht, vrije walwork, sprintje, waar Myrthe het wel mee eens was. Maar de andere dames weigerden te rennen waardoor ze heerlijk waterig aankwamen bij ons gebouw. Net een stel verzopen katjes en tuurlijk, toen we net allemaal binnen waren stopte het met regenen.

Dinsdags, ik krijg mijn economietest terug en zie een 100%. Gaat echt lekker zo met school, overal nog dikke cijfers dus dat beloofd een goed midterm rapport:D. Bij de tweede economieles heeft Myrthe bijna de hele tijd dingen uitgezocht voor Niagara Falls, waar we volgend weekend naartoe gaan. Ook is ze bezig geweest met dingen uitzoeken voor de thanksgivingbreak. Wat wel heel komisch was was hoe ze de hele tijd switchte tussen haar niagarafalls document en haar aantekeningen document iedere keer als die leraar langsliep. Foei foei toch Myrthe, wel blijven opletten. Daarna nog English writing en dan zit het er al weer op vandaag. ’s Avonds weer gezellig met z’n allen eten, uit eten omdat Myrthe afgelopen weekend jarig was en we in verband met homecoming niet uit eten waren geweest. Dus wij gezellig met z’n allen naar Coney’s lekker eten en natuurlijk met elkaar kleppen. Maargoed toen het laat begon te worden moesten alle minors weer opzouten uit Coney’s en dat nog wel tijdens een verjaardag, heb je ooit zo zout gegeten? Ja hoor tijdens mijn vakantie in Kroatië, waar Justin het dopje van de zoutpot had losgedraaid, maar dat is een ander verhaal? Nouja, we kwamen op het idee om even naar Katie’s huis te gaan en toen kwam het idee van een aantal om een paar alcoholische versnaperingen te halen, omdat het doordeweeks was, was er nauwelijks politie. Dus wij gezellig naar Katie’s huis, beetje kleppen, beetje lachen, beetje drinken. Totdat het beetje drinken voor sommigen omslaat in beetje boel drinken, beetje veel te boel te drinken, beetje lam zijn, waardoor we uiteindelijk pas om 4 uur naar huis kunnen, nadat we eerst 2.5 uur bezig zijn geweest deze persoon weer tot in een dusdanig nuchtere staat te krijgen dat deze in staat was naar huis te lopen. Wat met de nodige komische momenten kwam. Ik kan trouwens in alle eerlijkheid zeggen dat ik het niet was (A) maar namen worden niet genoemd (heb ik moeten beloven:P).

Goed woensdagochtend dus en gelukkig hoef ik pas om half 1 te beginnen want het is moeilijk uit bed komen als je pas rond een uur of 5 sliep, maargoed ik red het maar net, beetje Amerikaans met een petje in plaats van mijn haar te doen maargoed. Wiskunde verloopt zoals gewoonlijk weer way to easy. ’s Avonds ben ik veel te druk met huiswerk en kom ik ook nog eens laat in bed, lekker dan ik had al zo’n goeie nachtrust gehad deze week.

Donderdags gebeurt niet zo heel veel bijzonders, behalve dat ik nu ook met een beetje plannen van mijn thanksgiving break bezig ben gegaan. Ik ga (jullie even flink de ogen uitsteken:P) net als een aantal anderen naar Miami, in totaal gaan er drie auto’s maar we gaan niet alles samen doen. Het eerste hotelletje geregeld, die zit bijna op het strand en we hebben ook een cruiseje naar de Bahamas gefikst :P. Yep, als jullie eind november zitten te verkleumen in het winterse NL zit ik probably in een zwembroek op een hagel (toch nog een beetje zoals jullie) wit strand met een pina colada (want op de bahamas is de drinkleeftijd 18 ) in men handjes te genieten van het zonnetje. Dhahaaa, lekkah puh! Maargoed na 2 daagjes zijn we weer terug in florida en gaan waarschijnlijk nog even naar orlando. Het walhalla van de pretparken met Walt Disney World Resort, Universal Orlando Resort en Sea World Orlando die elk weer uit 3 of 4 verschillende pretparken bestaan. Dus daar vermaken we ons waarschijnlijk ook wel.

Vrijdags, niet zo heel veel bijzonders, de dag voordat we naar DC gaan. Dus iedereen maakt er een rustig dagje van en plant om vroeg naar bed te gaan, ik kijk gezellig nog even Oh Oh Cherso met Carolien (ook een die-hard-oh-oh-cherso-fan) en ga dan ook maar lekker slapen.

Want zaterdags is het DC!! We zitten om kwart voor 6 in de bus en na eerst anderhalf uur hebben geprobeerd te slapen en een film hebben gekeken komen we aan in Washington D.C. Ik had al verhalen gehoord over hoe mooi Washington als stad op zich was en hoe mooi alle bezienswaardigheden daar zijn, maar als je het zelf ziet is het toch wel anders. Ook had ik al foto’s gezien, van het Lincoln Memorial, het Capitool en natuurlijk de standaardfoto voor het hek van het witte huis. Nou, ik heb een aantal van die foto’s ook gemaakt, foto’s van het Lincoln Memorial, foto’s van het capitool en een paar foto’s voor de deur van het witte huis. Nee niet voor de poort of voor het hek, maar in de tuin zelf. Het was namelijk een soort open dag. Iets wat niet heel erg vaak voorkomt. We mochten dus door de tuinen van het witte huis banjeren en alles van heel erg dichtbij bezichtigen, ook waren er foto’s waarop Obama te zien was terwijl hij met zijn hond aan het spelen was. The First Dog. Wel, ik heb dus ook the First Squirrel, the First Fountain en the First Tomato en the First Pumpkin (in het groentetuintje) gezien allemaal van dichtbij. Wat een belevenis, ik heb samen met Elise, Jooske, Myrthe en Martin dan ook enorm veel foto’s gemaakt. Daarvoor waren we al bij het Holocaust museum, de obelisk en het Lincoln Memorial geweest.

Eerst het Holocaust museum, wat wel iets vreemds had omdat ik er samen met Martin liep (en hij is Duits), ik was heel benieuwd wat hij er allemaal over te zeggen had en hoe hij zoiets beleefde, want natuurlijk niet alle Duitsers waren Nazis, maar er wordt toch een link gelegd tussen die twee. Hij vertelde bijvoorbeeld dat de oom van een van zijn ouders is opgepakt toen hij protesteerde in zijn toenmalige dorp en hoe zijn oma over de oorlog vertelde, dat was wel even raar om te horen, maakt het allemaal toch wat moeilijker dan het wereldwijd bekende: de Duitsers waren de slechteriken en de geallieerden waren de redders. Ook het museum was wel heel interessant, maar in het museum werd eigenlijk alleen van alles gezegd en verteld wat ik allemaal al wist. Echt elk detail is ons geleerd in de geschiedenislessen en bovendien ben ik al eens in een echt concentratiekamp geweest en dat heeft toch wel weer iets intensievers dan gewoon een museum. Dus uiteindelijk waren we best snel klaar in het museum.

Daarna zijn we naar de Obelisk gelopen om vanaf daar met Elise, Myrthe, Jooske, Carolien en Sophie de rest van Washington te verkennen. Even later sloten ook Grace en Famke zich bij ons aan. Eerst via het WWII Memorial langs het enorme rechthoekige bassin richting Lincoln. Waar we onderweg heel veel foto’s gemaakt hebben. Bij Lincoln hebben we even gezeten op de trappen en binnen gekeken naar de grote Lincoln in zijn stoel. Dit had ook wel wat, aangezien ik mijn profielwerkstuk over de ontwikkeling van gekleurde Amerikanen in Amerika had gehouden en hier de man zat die slavernij heeft afgeschaft. Bovendien stond buiten op de tegels nog eens de tekst: I HAVE A DREAM, die de Martin Luther King ooit gezegd heeft vanaf precies die plek. Dit was echt wel iets met historische waarde. Na nog wat flauwe foto’s gemaakt te hebben en ook nog een paar waarin ik van een blok naar een volgende spring (voor een foto opdracht van Elise’s fotografieklas) gingen we richting het witte huis.

Zoals al gezegd was dat echt helemaal te gek. Het eerste wat we gedaan hebben op het terrein is een toiletbezoekje, hah zei Myrthe, nieuwe facebook status, ik ben bij het witte huis naar de wc geweest. Dat het gewoon keetjes waren die op de oprijlaan stonden maakt niet uit, wij zijn bij Obama naar de plee geweest :D. Daarna een beetje rondgelopen door de tuin, bomen gezien die door presidenten geplant zijn, heel veel beveiligingsagenten gezien en natuurlijk veel foto’s gemaakt van alles op en rond het witte huis. En ik moet het Obama nageven, hij houdt zijn tuintje behoorlijk netjes voor iemand die zo’n drukke baan heeft (of zou ie hulp krijgen?!).

Vervolgens zijn we naar het Capitool gelopen en das een beste wandeling over die lange laan. Met aan beide kanten allerlei musea, maar het was helaas al te laat om daar nog een kijkje te nemen. Dat doe ik de volgende keer dat ik in Washington ben wel weer. Voor het Capitool ligt een mooie vijver en vanaf daar hebben we weer enorm veel foto’s gemaakt met op de achtergrond het Capitool in de ondergaande zon. Daarna zijn we wat verder gelopen en zijn we op een muurtje voor het Capitool gaan zitten, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over die lange laan tot aan de obelisk, met daarachter weer dat enorme bassin gevolgd door Lincoln Memorial.

Hoe veel films heb je al wel niet gezien waarbij de camera dezelfde weg aflegt als mijn blik zojuist heeft gedaan. Hoeveel films zijn er wel niet waarin acteurs over dat grasveld voor me lopen, of waarin acteurs op de trappen van Lincoln Memorial zitten of langs het bassin lopen, op precies dezelfde plekken als waar ik eerder vandaag ben geweest. Nou vanaf volgend juli een meer dan dat je nu denkt. Want toen we voor het Capitool zaten viel mij ineens op hoeveel politiewagens er wel niet waren. Allemaal met knipperende lichten op alle kruispunten voor zover je kon kijken. In eerste instantie dachten we dat een of andere belangrijke politicus of andere hoge pief een vrije doorgang kreeg, maar het duurde allemaal wel erg lang. Toen we terug moesten naar de bus heb ik een van de agenten maar gevraagd wat er aan de hand was. Want hoewel agenten een pain in the ass zijn als je wat gedronken hebt, zijn ze bijzonder vriendelijk als je ze gewoon op straat wat vraagt. Dus ik naar die agent en ik zeg,
excuse me officer, but what is going on here?
Oh, they’re shooting Transformers Three right now.

Oh, ok….. WHAT?!?!

Ze waren bezig met het filmen van Transformers drie. Ik heb enorm genoten van de eerste twee delen van deze film dus ik baalde er nogal van dat we geen tijd hadden om even een kijkje op de set te nemen. Wel hadden we een aantal keer een groep lichten zien rijden (wat dus waarschijnlijk de konvooi autobots was) maargoed in de bus zijn we toch nog een keer langs de set gereden en heb ik twee auto’s gezien waarvan ik bijna zeker ben dat die in de film zaten dus ik ben dik tevreden. Bovendien kan ik volgend jaar juli als we die film gezien hebben zeggen, jaah daar waar ze aan het vechten waren tussen de obelisk en het capitool, daar was ik een halfuur daarvoor nog geweest. HAH. Klinkt wel vet nietwaar;).

Een ander komisch aspect aan de dag was de discussie tussen Martin en Elise of ze nu in Washington moesten blijven of niet. Want ze hadden wel erg zin om een feestje te bouwen hier. Het ging ongeveer zo:
It would be really cool to stay tonight and make party in Washington.
Yeah, but we can’t, I mean, how do we get back?
Well, we could take the train, but we shouldn’t, we should just go back with the bus.
Yes, we can go here some other time.
…
On the other hand, we don’t even need a hotel, just party all over night.
Yeahh, we can do that.
Nooo, we can’t, we don’t know where to go.
But if we did it would be really cool.

Zo ging het echt bijna een uur door, of ze nu wel of niet in Washington moesten blijven. Wat dan wel weer grappig was voor de anderen (waaronder ik) omdat het echt helemaal nergens over ging. Ze gaven iedere keer weer dezelfde argumenten waarom ze wel zouden moeten blijven en waarom ze uiteindelijk niet konden blijven.

Zondag was weer een lekkere luidag alhoewel ik wel redelijk wat huiswerk had. Maargoed, dat kan ik wel aan.

Dit was hem dan alweer dames en heren, week nummer 8. Kijk volgende week weer, want dan zie je hoe ik de enorme mijlpaal van dehelftvanhetsemesterhier bereik en verder ook nog hoe ik mijn Niagarawatervallentrip meemaak.


Owja, er zijn nieuwe foto's!!