Thanksgiving Break!!

Week 14 dames en heren en zonder enig omhaal zal ik maar verder gaan waar ik gebleven was.

Op maandagochtend pakken we onze koffers en checken we uit ons hotel omdat het al weer tijd is om Miami te verlaten, niet dat dat zo heel verschrikkelijk is. Mij wacht een cruise naar de Bahamas samen met de 2 andere auto´s en de rest van mijn auto gaat naar Key West Florida. Ik moet nog even buiten ons hotel wachten totdat de auto van Hannes, Martin en Endre mij oppikt en in die tijd wordt mij wel even duidelijk onder wat voor mensen ik mij hier verkeer. De dure sportwagens en luxe limousines wisselen elkaar af in een tempo dat gelijk staat aan het tempo waarmee in Nederland de weersverwachtingen elkaar afwisselen. Afijn, na een half uurtje zijn de jongens er en na een overheerlijke lunch gaan we richting West Palm Beach. In de auto verheugen we ons meer en meer op wat komen gaat en ik denk bij mezelf haast dat het te perfect is. Ik kom net uit Miami waar ik in een van ‘s werelds beste clubs gefeest heb en nu ga ik op een cruise naar de Bahamas, er moet haast wel iets mis gaan (op dat moment wist ik niet dat ik niet veel later akelig veel gelijk ging krijgen).

Toen we aankwamen in de haven van Palm Beach zagen we ons schip al liggen. We wilden ergens parkeren en een parkeerwachter vroeg ons wat precies onze bedoelingen waren.
Hannes als bestuurder zijnde antwoorde: We want to leave this car here somewhere and go on THAT ship on a cruise to Bahamas.
Waarop de parkeerwachter heel droog antwoorde: well, sounds like a plan to me;) but you can have your car valet parked at the building where your cruise leaves.

Ok dan, dus wij pakken onze bagage uit de auto en geven hem af aan een van die grappig geklede figuren die auto’s wegzetten als beroep (ik kan me ergere bijbaantjes voorstellen;)). Daar zien we dat de dames al zijn aangekomen en als we onze koffers afgeven aan het personeel dat deze naar onze hutten zal brengen en ik onze namen opgeef buigt die kerel even naar mij toe en geeft me met een knipoog de opmerking dat er 4 “good ones” op ons staan te wachten (terwijl hij wijst naar de meiden waarmee wij op deze cruise zouden gaan, hij moest eens weten :P). We gaan door de controle en dan worden we weer met onze neus op het feit gedrukt dat dit Amerika is en Amerika zou Amerika niet zijn als je niet 4076980812 formulieren in moest vullen waarin je ongemerkt afstand doet van al je rechten en je handtekening zet onder enkele tientallen paragraven onzichtbaar kleine lettertjes. Nouja, we zijn wel wat gewend en na alles ingevuld te hebben gaan we naar de balie om ons uit te laten checken. Hier komen we er echter achter dat we ons DS-2019 formulier niet alleen nodig hebben om Amerika in te komen, maar ook om het te verlaten. Nou was ik hier al op voorbereid en heb ik de laatste paar weken geslapen met dat formulier in mijn ondergoed (bij wijze van spreken dan) omdat ik weet dat als je die niet bij je hebt je het wel kunt vergeten. Hannes had hem echter in zijn koffer zitten en die was al op het schip… Maar dat was nog niet het grootste probleem, Elise had het hare niet bij zich, na enige verwarring bij het huren van de auto was ze hem vergeten. Dit hield in dat ze niet mee kon, want dit ene stomme stukje papier was zo belangrijk dat het onmogelijk was om Amerika in te komen zonder dit bij je te hebben. Ze kon een digitale kopie laten zien die ze bij zich had op de computer, maar dit was allemaal tevergeefs. De douane was onverbiddelijk, ze moest hier blijven. Dat was al erg genoeg, maar wij zaten nog met het probleem van Hannes, die wist zeker dat hij zijn formulier bij zich had, maar dat het al op de boot was. Dus toen kreeg ik toegang tot de boot met de opdracht dat formulier zo snel mogelijk weer terug te brengen zodat Hannes wel mee kon op onze cruise. Ik kwam bij onze hut aan waar onze koffers nog niet waren. Natuurlijk niet, het zou ook eens makkelijk worden. Ik wachtte en wachtte totdat er uiteindelijk op de deur werd geklopt. Gelukkig daar was onze bagage, mijn reistas, Martins koffer, Hannes surfbord… maar verder niet. Shit, waarom nu net al deze spullen en niet die ene koffer die ik nodig had. De tijd tikte verder en verder en ik wist dat we voor half 6 op de boot moesten zijn, inmiddels was het al 10 over 5 en Hannes had mij al een aantal keer gebeld of ik het niet kon vinden of wat dan ook. Maar die stomme koffer was er gewoon nog niet. Uiteindelijk, weer een koffer. Die van Endre dit maal, nog steeds niet die van Hannes, pas rond 10 voor half 6 kwam Hannes koffer bij onze hut aan. En je wilt niet weten hoe moeilijk het dan is om een samsonite open te krijgen, uiteindelijk had ik het document en rende ik als een malle het schip over (langs een aantal bemanningsleden die de noodprocedures uitlegden en me bang aankeken alsof ik niet begreep dat dit een oefening was) en duikelde onder wat hekjes door om Hannes zijn formulier te brengen. Gelukkig had die vrouw alles al opgezet en hoefde ze alleen het formulier maar te scannen en Hannes was good to go. We namen nog even snel afscheid van Elise en drukten haar op haar hart dat ze vooral rustig moest blijven als ze terug zou rijden naar Miami. In het hostel hadden ze een aantal andere Noren ontmoet en daar zou ze naar terug gaan terwijl wij op de cruise zaten. Wij gingen als allerlaatsten aan boord (ik zeg altijd bij een film dat het zo’n onzin is dat ze pas op de laatste seconde de bom onschadelijk maken ofzo, maar hier in Amerika loopt het dus echt zo:P). Vanaf het topdeck zwaaien we Elise uit en dan vertrekt de boot toch echt. Op dat moment realiseer ik me pas wat ik nu ook alweer aan het doen ben. Ik ga met een cruise naar de Bahamas.

’s Avonds gaan we eten in een van de restaurants aan boord van het schip en dat zijn luxe restaurants met 3 of 5 gangen diners en lekkere appetizers tussendoor van uiterst beleefde obers die je behandelen als een vorst, of in elk geval als een filmster. Ook drinken we een lekker glaasje wijn (internationale wateren, drinkleeftijd 18:P) en na een overheerlijk maal maken we ons klaar voor de avond. We gaan lekker naar een lounge waar karaoke wordt gedaan en onze eigen Endre doet ook mee en wordt 2e, dit houdt in dat hij de volgende dag weer moet optreden in de nightclub van het schip. Er wordt gelachen, gedanst en gedronken en uiteindelijk eindigt de avond op het top deck liggend op een van de luxe ligbedden kijkend naar de sterren in een extreem heldere nacht.

De volgende ochtend worden we wakker om vanuit ons raam uit te kijken over de haven van Grand Bahama Island. We gaan van boord en ik ga met de 3 meiden mee op een snorkeltrip gevolgd door een middagje beach resort. De 3 jongens gaan het eiland zelf verkennen en huren een taxichauffeur voor de hele dag (voor slechts 100 dollar een privé chauffeur). Wij gaan snorkelen boven een rif, waar ik de meest gekke vissen en planten te zien krijg. Ik had ook gevraagd of ik mijn snorkelvest leeg mocht laten lopen zodat ik ook kon duiken en het rif van de onderkant kon bekijken en dit mocht, wel werd ik gewaarschuwd dat als ik het rif af zou breken of beschadigen ze mijn vakantie met 20 jaar konden verlengen (al expenses paid). Onder het rif zaten nog gekkere vissen in de vreemdste vormen en kleuren en er was genoeg ruimte om te bewegen zonder te dicht bij het rif te komen. Na een uur echter was het tijd om weer te vertrekken. Het weer was de hele tijd al wat bewolkt (wel warm, een graad of 25) maar nu begon het echt te regenen. Dat was wel wat minder, maar toen we bij het beach resort aankwamen en in het warme bubbelbad gingen zitten waren we die regen al snel vergeten. Na het bubbelbad zijn we even het strand op gegaan en dan begrijp je ineens waar het parelwitte strand met kristalhelder water vandaan komt. Wat voelt dat strand fijn aan zeg, onbeschrijfelijk hoe zuiver en schoon dat zand is en als je in het water komt is het nog beter. Je staat tot je knieën in het water en kunt nog steeds de nagel op je kleine teen zien. Alsof er niks tussen zat. We nemen een paar mooie strandfoto’s en daarna gaan we nog even naar een klein marktje voor wat souvenirs. We gaan met de bus terug naar de haven en daar ontmoeten we de andere jongens ook weer. Die hebben ook een geweldige dag gehad en we praten nog wat na onder het genot van een plaatselijk biertje in een klein barretje in de haven. Daarna gaan we weer aan boord van het schip.

De zon gaat onder en van waar kun je een zonsondergang op de Bahamas nu beter bekijken dan vanuit een bubbelbad op het top deck van een cruiseschip (sorry :P, dat moest ff). Goed, Myrthe en ik zitten nog even in het bubbelbad terwijl de andere dames een massage krijgen in de spa van het schip en de jongens het casino in duiken. Om 7 uur moeten we echter in het restaurant zijn voor ons diner, dit maal nog luxer dan het vorige. We hadden zelfs een eigen wijnober die ons adviseerde welke wijn het best was, dit was maar goed ook want wij hadden het veel te druk met al onze 5 gangen te kiezen:P. Na het heerlijke diner zijn we even in de pub gaan zitten om te luisteren naar wat live muziek om vervolgens naar de club te gaan om onze Endre nog eenmaal te zien optreden. Hij was goed, maar net niet goed genoeg en hij werd dus 2e , jammer want de eerste plaats was een gratis cruise volgende maand. We gaan weer naar de lounge om wat te relaxen op de ligstoelen op het achterdeck en sommigen (ik noem geen namen Myrthe :P :D) gaan helemaal los in de karaokebar (er is beeldmateriaal, helaas kan ik dit niet vertonen omdat ik dan op lugubere en mysterieuze wijze zal worden omgebracht, bovendien krijg ik daarbovenop nog een dagvaarding op de mat ;)). Maar aan al het leuke komt een eind, zelfs aan een avond als deze.

De volgende ochtend moeten we onze spullen weer pakken en na een kort ontbijtje mogen we aansluiten in de rij voor de Douane. Alles wordt weer gecontroleerd en ik ben maar wat blij dat ik vanochtend een douche heb genomen en er toch enigszins representatief uitzie. Helaas had ik niet de tijd genomen om mijn haar te doen en moest ik mijn petje afdoen voor de foto die wordt gemaakt als ze je vingerafdrukken nemen (die is dus bijzonder charming;)). Als ik naar buiten loop vliegt Elise me ineens op de hals, die had ik niet zien aankomen. Ze was echt enorm blij ons weer te zien en had niet zo’n supertijd gehad. We moeten nog best wel lang wachten voordat de meiden ook naar buiten komen en in die tijd vertellen we Elise over de cruise en zij verteld over haar tijd in Miami. Zij had in elk geval beter weer gehad dan wij, en daar waren we allemaal wel blij mee. We gaan met uiteindelijk met zijn allen naar een Starbucks om bij te praten en daarna weer terug om nog een dag in Miami op het strand te liggen. ’s Avonds kwamen de andere jongens mij weer ophalen om naar Orlando te vertrekken. Deze jongens hadden in een luxe hotel op Key West geslapen en hadden ook gesnorkeld. Hier hadden ze echter nogal een bijzondere ontmoeting gehad.

Kasper vertelde: Yeah and we were just snorkeling there and I wanted to go to the reef and suddenly Andy just screamed underwater and swam back to the boot in half a second. So I looked down and I thought hey look, that’s a shark. And I looked back in front of me but a split second later I looked back down and thought what the… THAT’S A ….. SHARK!!!! It was more than 4 meters long and maybe 2 meters directly below me, so I just started swimming like crazy and laughing just because I did not know what to do. The captain eventually said when we were all on the boot that the Hammerhead isn’t particularly dangerous for humans, although it is known to have attacked some. So we went to some other place to snorkel.

Donderdagochtend gaan wij naar Universal Studios in Orlando en daar voel ik me weer net een klein kind (geen commentaar Alain en anderen!!:P) We gaan in alle attracties en lachen gieren brullen alsof we nog nooit zo’n pret hebben gehad. Vooral bij the Amazing Spiderman weten we niet wat ons gebeurt als we met een drie-d-brilletje worden rondgestuurd door Manhattan in een of ander gek wagentje terwijl spiderman ons rondslingert en weg probeert te houden bij diverse schurken. Aan het eind van de dag rest ons nog een attractie: Harry Potter. Dit is de nieuwste attractie van het park en de rij was dan ook de hele dag minstens 90 minuten, maar in de avond is het nog “maar” 45 minuten. We lopen door het hele kasteel (wat op zich al erg gaaf is, met al die bewegende schilderijen en zelfs een 3-D projectie van de drie hoofdrolspelers wat zo echt lijkt dat het je een paar minuten kost voordat je door hebt dat het niet echt is). Als we bij de attractie aankomen wordt het nog beter, je stapt in een bank en wordt vastgesnoerd omdat de bank wordt “betoverd en begint te schudden en te bewegen enzo dat was opzich wel gaaf, totdat je voor een of ander scherm komt en er met wind en watermachines wordt nagebootst alsof je rondom het kasteel vliegt. Het was echt zo echt, zo gaaf, we hebben echt de hele rit alleen maar WOOOAAHH AAAH WOOOO kunnen uitslaan terwijl we rondom het kasteel, over het meer, tussen de bomen en over het speelveld vlogen. Het was echt een geweldige afsluiter van een prachtige dag pretpark. Ik begin alleen wel verkouden te worden en als we terug bij het hotel komen besluit ik maar even te gaan slapen, wat uiteindelijk tot de volgende ochtend duurt.

De volgende ochtend vertrekken wij richting St Augustine omdat Katie daar bij een aquarium een application in wil leveren en nadat we een beetje door het stadje hebben gereden gaan we toch echt weer de snelweg op. Richting Indiana. We rijden weer de hele dag en nacht en terwijl mijn verkoudheid erger wordt en het weer is omgeslagen van zonneschijn en 30 graden naar sneeuw en ijs komen we uiteindelijk weer bij de universiteit aan. Probleem nu is dat de resident halls niet voor morgenochtend open gaan en ik dus geen plek heb om te slapen. Ik dacht dat het geen probleem was om even een tijdelijke toegangspas tot mijn kamertje te regelen maar daar is geen sprake van. Ik sta niet in het systeem en hoewel ze me wel heel graag willen helpen, ze kunnen het niet (BULLSHIT NATUURLIJK) het enige wat ze hoeven doen is zo’n stom kaartje door zo’n stom apparaatje te halen en een stomme code in te voeren. Een kind kan de was doen, gelukkig zijn er een aantal andere studenten die ik ken en een daarvan is de roommate van Hannes. Die zegt dat als ik echt geen plek heb om te slapen ik Hannes bed wel mag gebruiken en nadat ik Hannes per text gevraagd had of hij dat ook goed vond ben ik dus uiteindelijk in zijn kamer gecrashed. De volgende ochtend was het systeem weer online en kon ik gewoon mijn eigen kamer in, eindelijk en gelukkig. Want ik voel me echt belabberd en dan wil ik me geen zorgen hoeven maken over mijn kamer of andere onbenulligheden. Nouja goed, ik slaap wat, skype met mijn ouders en na een overheerlijk diner (ooh wat heb ik fosters toch gemist zeg) ga ik maar eens op tijd naar bed voor de verandering. Hopen dat het morgen beter gaat.

Nu is het nog maar 3 weken en dan ben ik alweer thuis, de tijd gaat echt supersnel hier. Het is voorbij voordat ik er erg in heb en voordat jullie er erg in hebben zit ik alweer lastig te doen bij jullie op de bank (bereid je maar voor, hahaha).

Tot over een paar weekjes.