week 16, genoeg van Amerika...

Week 16, genoeg van Amerika... en een lief vriendinnetje.

Nou, daar gaat ie dan. De laatste lesweek van het semester, de laatste lesweek van 2010, de laatste lesweek in Amerika voor een hele hoop mensen. Ja, want op het moment dat ik dit schrijf is het minder dan 2 weken voordat ik naar huis ga, op het moment dat jullie dit lezen, is dat verminderd tot onder 5 dagen. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten van die laatste weken, ik heb geen idee hoe het gaat met de rest, het enige wat ik weet is dat het stiller wordt. Het wordt stiller aan tafel, bij lunch en bij het avondeten, het wordt stiller in het weekend, niet meer elke avond party´en en uit je dak gaan. Het wordt stiller hier in Indiana. Dit is namelijk de week dat de eerste die een heel semester zou blijven al naar huis gaat en ik kan het weten, want het is mijn roommate. Oscar heeft persoonlijke problemen thuis en stapt zaterdag op het vliegtuig terug naar Zweden. Dit is het begin van het einde, niet zo dramatisch als het klinkt misschien, maar het wordt waarschijnlijk een behoorlijke kluif. Het is voor velen hier namelijk het begin van de een na laatste week studeren in Amerika. Het is voor velen de een na laatste week bij de mensen waar ze afgelopen semester mee geleefd hebben, waar ze afgelopen semester lief en leed mee gedeeld hebben. Contact met thuis is tegenwoordig zo gemaakt. Skype, e-mail, msn of sms helpt je daarbij en zorgt dat je altijd nog een laatste uitlaatklep hebt. Maar het echte contact, het echte praten, het echte mens tot mens gesprek heb je met de anderen hier, dat heb je met de studenten die dezelfde keus hebben gemaakt als jij. En veel van die studenten ga je nog maar 2 weken zien en dan waarschijnlijk een hele hele lange tijd niet meer. Ik had zelf nooit gedacht dat ik zo’n band zou opbouwen, ik had nooit gedacht dat ik binnen 4 maanden zo aan mensen gewend kon raken, me zo aan ze kon gaan hechten. Maar het is echt het feit dat je hier alleen (zonder je vrienden en familie thuis) zit. Dat is waarschijnlijk ook waarom we een groep hebben met voornamelijk andere internationale studenten, je zit in hetzelfde schuitje. Het komt natuurlijk ook door de introductieweek. De eerste week kom je geen Amerikaan tegen (uitzonderingen die helpen bij de introductie daargelaten) en dus de eerste week, waarin je je eerste en uiteindelijk beste contacten maakt is met andere internationalen. Natuurlijk kom je ook in contact met Amerikanen, natuurlijk ga je samen naar feestjes en heb je samen les, natuurlijk bouw je vriendschappen op en kom je veel te weten over elkaar en elkaars culturen, maar je merkt toch dat er iets anders is, je merkt dat je van ze verschilt en dat is op zich heel leerzaam, maar uiteindelijk val je toch terug op iets vertrouwds en dat zijn in eerste instantie voor mij de andere Nederlanders en daarnaast ook de Duitsers en Scandinaviërs. Vergeet al die voetbalnijd, vergeet al die competitiedrift (al hebben we natuurlijk menig discussie gehad over afgelopen wk;)) op een of andere manier merk je, dat je wat gemeen hebt. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om gewoon even iets anders te praten dan Engels, het liefst even Nederlands maar anders ook Duits, gewoon omdat je het even zat bent, niet dat ik het erg vind, ik kan me best redden (ik durf nu ook wel te zeggen dat mijn Engels dusdanig is dat ik er goed in ben) maar gewoon omdat je het kan. En dan is er nog een ding, een ding wat nu niet meer vervelend is, wat niet meer irritant is maar waar je je gewoon echt vanuit je hart aan ergert. Het eten, waarom moet dat nu weer hetzelfde zijn, waar zijn de verse groenten en gewone aardappelen in plaats van patat, waarom moet al het vlees van een koe komen en waarom moet er zo veel van zijn. Waarom wordt alles via een groothandel geïmporteerd en waarom is er nou niet eens een keer iets lekker vers en fris en smaakvol. Misschien heb ik nu wel dat punt bereikt dat ik er genoeg van heb, een cultureshock kan ik het niet noemen, want ik heb geen hekel aan de mensen hier en ik kan sociaal nog best functioneren, maar de rest, alles eromheen daar zit m’n buik van vol. Ook heb ik mijn buik vol van sommige Amerikanen, ik had nooit vooroordelen over Amerikanen voordat ik aan Fulbright begon, behalve natuurlijk fastfood en grote auto’s. Die echte vooroordelen kwamen pas met het lezen van blogs en het horen van verhalen. Amerikanen (sommigen) zijn echt onwetend, niet dom, maar onwetend. Ze weten niet waar Nederland ligt, ze weten niet wat het verschil is tussen Nederland en Duitsland, ze denken dat er wel verschil is tussen Holland en The Netherlands. En bovendien en meest irritant, er zijn nog steeds Amerikanen die er van overtuigd zijn dat ze absoluut superieur zijn. Ze denken dat omdat zij ons gered hebben in WOII wij op hen achterlopen, maar dat is niet meer zo. Wij zijn behoorlijk bijgetrokken en op economisch (Amerika staat op imploderen), gerechtelijk (ik kan nog steeds niet bij die enorme vergoedingen voor het gooien van een kopje koffie over je eigen schoot), sociaal (als in zorgverzekering en uitkeringen) en (HELAAS voor Amerikanen ook) technisch gebied zijn we ze voorbij gestoomd. Dat is wel irritant, dat je vragen krijgt of er veel mensen zijn die een televisie hebben en of we al wel eens van internet gehoord hebben en als je dan zegt ja dat ze gelijk vragen (en dus veronderstellen) hoe langzaam het wel niet is in vergelijking met hier. Als je dan begint over 1 GB per seconde en universiteiten die 10 GB per seconde halen zijn ze stil, als je begint over de betere wegen en auto’s blijven ze stil en dan houd ik verder ook maar mijn mond. Ik moet erbij zeggen dat dit een select aantal is, absoluut niet allemaal, maar serieus als er mensen zijn van mijn leeftijd die geloven dat ik op een paard naar Zuid-Spanje ben gereden om daar vervolgens een eigen roeiboot te maken en die te gebruiken om de Atlantische Oceaan over te steken (IK MAAK GEEN GRAPJE, ER ZIJN MENSEN INGETRAPT) of dat mensen uit Noorwegen allemaal een ijsbeer als huisdier hebben (je had dat meisje moeten zien, is dat dan niet gevaarlijk?? WELNEE!!) dan zie ik het triest in voor een natie. Nou zeg ik niet dat in Nederland niet van die figuren rondlopen, maar toch kom ik ze hier te vaak tegen.

Maargoed tot zover mijn introductie gevolgd door een klaagzang, het is echt niet verschrikkelijk hier hoor, maar ik voel me nog steeds een beetje ziek (misschien wat understated aangezien ik een keelontsteking heb en aan de antibiotica zit) en dan wil je terug naar huis en dan ga je allemaal redenen verzinnen waarom Amerikanen stom en dom en dik zijn dus dat heb ik net even gedaan. Maar over een weekje ben ik thuis, ga ik heerlijk genieten van mijn moeders kookkunsten, ga ik al mijn vrienden opzoeken en gedag zeggen en ga ik vervolgens genieten van een welverdiende vakantie. Daarna ga ik weer met frisse zin en nieuwe moed (wat volgens mij niet helemaal klopt metaforisch gezien, maar toch) terug naar de VS om weer lekker te studeren, te party’en en te doen wat maar mogelijk is.

Dus mijn gewone week met wiskunde en accounting, niet heel boeiend meer omdat we echt aan het afronden zijn. Wel zijn er opmerkelijk minder mensen in de les, dat wil zeggen in accounting zit nog niet eens de helft van wat er aan het begin van het semester zat en dat kan onze lerares nou niet echt waarderen. Ik voel me trouwens wel wat beter, het lijkt alsof mijn verkoudheid wat wegebt ik ben nog niet helemaal topfit, maar I´m getting there.

Dinsdagochtend en ik besluit gewoon naar mijn lessen te gaan. Het gaat dusdanig dat ik daartoe wel weer in staat moet zijn (maak ik mezelf wijs) ik heb eerst nog een afspraak met mijn engels schrijven lerares die me nog een opdracht overhandigd omdat ik er de vorige week niet was. Ze zegt bovendien dat ze het heel erg vond voor mij dat ik ziek was in het buitenland en toen kwam het verhaal (dit is weer die gezellige superoverdreven, knettergekke, maar hele aardige vrouw;)). Ze noemt je bij voorbaat darling of sweetheart en geeft je nog net geen kus als je binnenkomt (wat ik dan weer niet zo heel erg vind aangezien ze toch wel tegen de 60 aanloopt). Het verhaal was dus dat haar kinderen ook in het buitenland gestudeerd hebben en dat zij nog wist dat zij ook ziek waren geweest, de een moest zelfs een operatie ondergaan (nou dacht ik bij mezelf, ik heb alleen maar een verkoudheidje hoor, niet wetende wat ik later nog te horen zou krijgen). Maargoed, zij wist dus hoe erg het moest zijn als je zo ver weg van je familie ziek bent. Dat je je dan zo hopeloos kan voelen en dus vond ze het helemaal niet erg dat ik een les gemist had en vond ze het fabulous dat ik weer terug kwam, because I missed you darling (lol, kan ik me voorstellen:P). Nouja, daarna dus weer economie en vervolgens dus engels schrijven zelf. Ik scheen niet zo heel veel gemist te hebben maar ik moet toch nog wel wat aan mijn laatste paper doen voordat ik het in kan leveren.

Woensdag heb ik weer wiskunde en accounting. Wiskunde is zoals al een tijdje niet zo heel erg boeiend, maar bij accounting maak ik weer wat leuks mee. Er is namelijk een jongen die het huiswerk van afgelopen keer niet gemaakt heeft en dus vraagt of die vrouw het weer kan openen. Nou, daar is die vrouw niet van gediend en als die jongen doorzeurt komt het er wel.
(teacher) How old are you? 18/19? You are at least old enough to take your own responsibility. Your mommy has been pampering you for way to long. You have your own responsibility to make the homework, if you don’t want to, you don’t do it. But don’t come crying to me when your grade goes down.
(student) But I just forgot, can you please open it up for me just for today I will finish it tonight I promise.
(teacher) No I can’t do that, then I would have to open all the other assignments as well because other people missed homework before.
(student) But it’s not my fault that I forgot, I mean it can happen, can’t it.
(teacher) Not your fault, wait aren’t you a health and safety mayor?
(student) Yeah… (wetende dat ie nu de lul is:P)
(teacher) Ow. My. God. You of all people here should know the risks and the importance in making choices and getting done what needs to be done.
(student) But…
(teacher) How are you going to do that? Ow I just forgot to turn the valve down, I just forgot to put the temperature on the appropriate scale, that can happen can’t it? BOOM THREE MILE ISLAND GONE!!!
(other student) hmm, if he is my health and safety guy I would look for another job
(student) But, but…
(teacher) OOPS, I forgot to check out the wings of the plane…
(other student) pfieeeeeeeeee
(teacher) yeah, that the plane going down, just like your grade is
(other student again) wah wah wah waaaaah.
(teacher) Adere, stop the whole semester I am waiting for you to open your mouth and now all you’re giving me is this?!

Dat was dan wel weer een interessant gesprekje. Maar voor zover was het ook wel gedaan met de interessantheid van mijn woensdag. Totdat woensdagnacht begon. Ik word namelijk wakker met enorme keelpijn. Ik dacht dat ik er vanaf was, maar niets bleek minder waar.

De volgende ochtend skip ik mijn eerste les omdat ik echt vreselijk geslapen heb. Ik ga wel naar mijn tweede les maar het gaat zo beroerd dat ik besluit na mijn derde les toch maar weer langs het health center te gaan. Bij de lunch heb ik echter zo’n pijn met slikken dat ik maar direct ga en na (weer formulieren ingevuld te hebben) en een stevig onderzoek concludeert die mevrouw dat ik een keelontsteking heb en niet zo’n klein beetje ook. Het is niet echt motiverend als een zuster schrikt als ze in je keel kijkt, daar voel je je nou niet echt beter van ofzo. Nouja ik krijg antibiotica en de opdracht veel te rusten dan moet het toch beter gaan met een paar dagen.Dus ik ga mijn bedje in en ´s avonds wordt mij een overheerlijke avondmaal gebracht door mevrouwtje van der Klei.

Dus vrijdag breng ik vrijwel compleet in mijn bedje door en als ik besluit dat ik zelf wat te eten wil halen komt er een klein gevangenis bewaakstertje aan mijn deur die mij verbiedt mijn kamer te verlaten en me een avondetentje heeft meegebracht, inclusief toetje (wel heel erg lief van d’r hoor;)).

Zaterdag, ik voel me in eerste instantie wel wat beter en lig ook niet de hele dag in mijn bed. ’s Ochtends geven we voorlichting aan een aantal Amerikanen die een semester naar Europa gaan (gezien het begin van deze blog kun je wel nagaan hoe Europa tegenover Amerika is afgeschilderd, ik ga geen verdere details meer geven want dan wordt het zo’n verhaal;)) en ’s middags probeer ik wat huiswerk te maken. ’s Avonds na het eten gaan we weer naar een basketballgame en daar heb ik een enigszins interessante discussie met Myrthe omdat we nogal lang moeten wachten voordat de officiële wedstrijd begint. Mij wordt gevraagd of Rijssen een treinstation heeft?! Wat denkt ze wel (dit: Dat Rijssen een klein gat is waar meer koeien dan mensen wonen), Rijssen heeft verdorie al sinds 1888 een treinstation! 1 september om precies te zijn;).

Zondag help ik Famke een beetje met haar accounting en skype ik zelf wat met mijn ouders. Ik voel me nog steeds niet echt aanzienlijk beter. Maar dat moet nu toch wel een keer gaan komen, ik hoop het maar want volgende week ga ik al naar huis.
Dit was hem dan, tot volgende week luitjes dan ben ik weer thuis;)