De laatste week

Maandagochtend 20 December, het begin van laatste week. Al moet ik zeggen dat het op dit moment al allemaal al voorbij is, maar jullie hebben toch wel het recht om het laatste verhaal van dit semester te horen. Beetje laat enzo, maargoed geduld is en blijft een schone zaak;).

Het begint allemaal ´s ochtends, vrij vroeg moet ik zeggen, want ik kan nog steeds niet heel goed slapen. Nog steeds last van de keel en nog steeds een loopneus. Het gaat nog steeds niet echt goed. Gelukkig hoef ik niet meer naar de les ofzo, maar ik moet me wel voorbereiden op de examens en dat is nou niet echt lekker als je je zo voelt. Ik probeer wat aan mijn kamer te doen. Een beetje opruimen enzo, want dat is hard nodig en ik was niet van plan om dat tot op het laatste te laten wachten. Ik moet nog even mijn break housing formulier invullen. Niet dat ik van plan ben in Indiana te blijven de hele vakantie, maar ik moet wel een nacht in de vakantieperiode in Wallwork zitten en ik heb geen zin om net als na Thanksgiving break weer zonder behuizing te zitten. Na de tijd besluit ik toch nog maar even langs het Health Center te gaan, even mijn voorraad pijnstillers en keelverzachters aanvullen. Daar moet ik weer als vanouds anderhalf uur wachten voordat ik geholpen wordt en ook na dit onderzoek voel ik me niet echt beter ofzo. Maargoed, honger heb ik wel dus na een korte tussenstop in Folgers voor wat meeneemvoedsel settle ik me weer op mijn kamertje om nog wat te rusten in de hoop dat ik me aan het eind van de week beter voel. ´s Avonds gaan we weer heerlijk eten in Fosters (jummie:D) en daarna ga ik weer lekker naar bed.

Dinsdagochtend, tijd voor de finals. En daar hou ik nog net zo veel van als op de middelbare, niets is leuker dan het maken van examens en stressen voor de rest van de dag. Nietwaar? Nouja, verder is het niet zo heel boeiend, ik moet wel zeggen dat de eerste me erg makkelijk af gaat. Nouja, verder een beetje lunchen en vooral een hoop kletsen met alle anderen, want het is nu toch echt bijna afgelopen. Dus we halen vooral leuke herinneringen op en denken verder nog maar niet aan het komende afscheid.

Ook op woensdag weer een examen, accounting deze keer. Ook dit is niet al te moeilijk, nouja makkelijk kun je wel zeggen. Ook voor deze ben ik wel geslaagd, dus het gaat lekker zo. Nog maar een paar meer van deze en dan kan ik naar huis, gelukkig, helaas. Ik weet het nog niet, het gaat moeilijk worden, aan de andere kant wil ik ook graag naar huis. Ik ga wel zien hoe het afloopt, we moeten nog maar een paar dagen. ´s avonds eten we met z´n allen en daarna ga ik weer op tijd naar bedje.

Donderdag, nog een examen. Nog steeds geen problemen. ´s middags weer eten, het laatste maal van Moe. Die vertrekt vandaag met het vliegtuig, dus daar nemen we nu al afscheid van. ´s Avonds weer eten niks bijzonders. Totdat we naar Wolfies gaan. Ik weet het, het is 21 plus, maar Elise heeft geregeld dat er een paar minderjarigen naar binnen mogen omdat zij daar nogal eens op mag treden en dit haar laatste keer zal zijn. We mogen naar binnen, maarrrr geen alcohol en ook alleen maar in het restaurant gedeelte. We krijgen daarvoor een paar grote kruizen op onze handen, maar die kun je er af wassen;). Dus vieren we toch een flink feestje en Elise en Andrew Austin geven hun laatste optreden samen. Op het laatst zingen ze Jetplane en daarna zingt Elise het nummer what’s up terwijl Martin gitaar speelt. Bijna iedereen zingt mee en iedereen weet ook what is going on. We gaan weg, uit elkaar, niet voor kort, maar voor een lange tijd. Het is afgelopen met de pret en ook met het studeren, maar dat kan niemand echt wat schelen. Er worden wat traantjes weggepinkt en we sterken ons aan het feit dat we morgen nog een feestje met z’n allen hebben.

Vrijdag, niemand zal mijn laatste examen boeiend vinden dus ga ik maar gelijk door naar de avond. In de avond hebben we namelijk een allerlaatste feest met z’n allen, velen verlaten de States namelijk op zaterdag en ik ben een daarvan. Het is niet alleen een afscheidsfeest voor ons, Katie is geslaagd dus daar halen we een cadeautje voor. We bestellen pizza, velen nemen drinken mee en er is ook een geluidsinstallatie, kortom alle ingrediënten voor een goed afscheid. Eerst is het erg gezellig, maar na enige uren komen we toch echt tot het punt dat er good bye gezegd moet worden. Dit neemt wel enige tijd in beslag en daarom kom ik nogal laat in bed, maar het was wel leuk. Het was een goed einde, of in elk geval een van de beste manieren om te eindigen. Maar nu is het toch echt gebeurt, het is afgelopen voor dit semester in Amerika. Morgen moet ik vroeg op, want ik moet mijn vluchten halen.

Zaterdagochtend vroeg, veel te vroeg maarja het zal die piloot een worst wezen dat jij gisteravond een feestje had en dus wat later bent. Die wacht echt niet dus ik moet eruit. Gelukkig had ik mijn koffer al gepakt en alles al klaargelegd dus ik kan gelijk door naar de auto (ik bedoel, het zou dom zijn om tot zaterdagochtend te wachten met het pakken van je koffers:P). Chris heeft aangeboden ons te brengen, hij heeft een best wel grote Amerikaanse boot (of nee, het is toch een auto, want het heeft wielen). Toch is de wagen niet groot genoeg voor 4 paar koffers, want met mij verlaten ook Anders, Simen en Djordje. Dus dat wordt koffers op schoot, nouja dat is niet zo heel erg. Veel erger is het afscheid wat ik moet nemen, het afscheid van de anderen die naar de auto zijn gekomen voor een laatste good bye en have a safe trip. Sommigen zie ik volgend semester terug, anderen verlaten IUP voorgoed, sommigen zal ik zelfs in de vakantie al een aantal keer weerzien. De reis naar Pittsburgh gaat aardig voorspoedig. Er ligt wel wat sneeuw, maar de weg is vrij dus om kwart voor 11 komen we aan op Pittsburgh airport. Daar eten we nog even bij de McDonald’s, tsja als je Amerika verlaat doe je dat in stijl (nu ik zo nadenk heb ik maar 3 keer bij de Mac gegeten in al die 4 maanden dat ik in Amerika ben geweest, dat is niet eens veel). Als je de VS verlaat hoef je niet door al te veel security, ik hoef niet eens mijn koffers op te halen bij mijn tussenlanding in Atlanta. Op Atlanta moet ik trouwens best wel lang wachten, 3 uur om precies te zijn. In die tijd wordt ik nog opgelicht door het draadloos internet daar, dus verdoe ik mijn tijd met lezen. Als ik eindelijk in het vliegtuig zit en deze wegrijdt bij de gate rijdt deze ook direct weer terug. Iemand in het vliegtuig is ziek geworden en kan niet mee. Dat duurt maar een paar minuutjes. Helaas moeten zijn koffers ook nog uit het vliegtuig, dat duurt ongeveer 1 uur en een kwartier. Dan kan het vliegtuig vertrekken en kan ik Amerikaanse bodem verlaten. De vlucht gaat vrij voorspoedig en zondagochtend land ik zoals gepland in Düsseldorf met slechts een kwartier vertraging.

Zondagochtend om 9 uur sta ik aan de gate in Düsseldorf. Ik ga door de douane (gaat in de EU wat makkelijker, een douanebeambte pakt je paspoort aan kijk erin, kijkt je aan en laat je door). Daarom zijn hier ook maar 6 posten open in plaats van de 84 in Atlanta. Daarna moet ik mijn koffers ophalen en tot mijn schrik en verbazing ben ik eens niet de allerlaatste wiens koffers op de band verschijnen en dan kan ik door de bekende matte deuren. Aan de andere kant staat een hele mensenmassa, maar op het moment dat ik begin te zwaaien en handtekeningen wil uitdelen kom ik erachter dat die er niet voor mij staan. Nouja, dan zie ik 3 mensen die er wel voor mij staan. Mijn vader, moeder en broer. En ik zie er nog een die voor mij gekomen is, mijn kleine hondje. Eerst weet hij niet precies wat er gebeurt maar als hij ziet dat ik het ben is het hek van de dam. Hij springt tegen me op en geeft me een flinke wasbeurt, wat is dat toch leuk om te merken dat zo’n beestje je zo gemist heeft. Mijn ouders hebben me ook behoorlijk gemist, mijn moeder heeft de afgelopen nacht zelfs niet geslapen in de angst dat mijn vlucht niet aan zou komen. Maargoed, ik ben daar, mijn koffer is daar, iedereen is blij. We drinken even een kopje koffie en ik bel met mijn oma om te vertellen dat ik over ben. Die is ook blij dat alles goed is gegaan. Ik ben over, maar ik maak me wel even zorgen om Myrthe en Famke die ook zaterdags terugvlogen. Ik had toen ik in de rij stond voor de paspoortcontrole gezien dat elke vlucht naar Amsterdam gecancelled was en ik had ook gehoord dat ook de andere vluchten binnen Europa niet gingen. Uiteindelijk blijkt dat zij net geland zijn op de 2 uur die Schiphol open was die ochtend en zij ook allebei veilig thuis aangekomen zijn. Onze rit naar huis is ook nog wel weer een belevenis, er ligt veel sneeuw op de Deutsche Autobahn ;). Maar na 2.5 uur kom ik veilig en wel aan in mijn goeie ouwe Rijssen. Ook hier geen verwelkoming van de burgemeester, geen bloemen van de gemeenteraad en geen vuurwerk. Wel heel veel sneeuw, ik kan ook geen 4 maand weg zijn en gelijk laat iedereen overal rommel slingeren. Zo had ik het niet achtergelaten, nouja daar zeg ik morgen wel wat van. Voor vandaag is het wel goed, ’s avonds komt mijn oma even langs en ga ik toch vroeg naar bed. De jetlag is back;)

Owja, Merry Christmas and a happy New Year ;)

Tot volgende keer, misschien nog in de vakantie anders weer terug in de States.